Ի
թուին
Հայոց
ՆՁԶ
[486=1037]
յարուցեալ
հայր/14բ/ապետն
տէր
Պետրոս
ի
ծածուկ,
յամենեցունց,
եւ
գնայր
յաշխարհն
Վասպուրականի
ի
վանս
Ձորոյ,
եւ
նստէր
անդ
թողեալ
զաթոռն
եւ
զգործ
հովուապետութեանն.
վասնզի
թագաւորն
եւ
ամենայն
նախարարքն
ոչ
լսէին
նմա,
զինչ
եւ
խոսէր
ընդ
նոսա
վասն
պատուիրանացն
Աստուծոյ,
եւ
կացեալ
անդ
ամիսս
Դ,
եւ
էր
սուգ
մեծ
Հայոց։
Յանժամ
թագաւորն
եւ
ամենայն
նախարարքն
գրեն
առ
նա
գիր
աղաչանաց,
եւ
խոստանային
լսել
նմա
զինչ
եւ
հրամայէր։
Եւ
արարին
զայս
նենգութեամբ,
եւ
հաստատեցին
սուտ
երդմամբ,
եւ
ետուն
նմա
միջնորդս
զիշխանն
Յունաց
եկեալ
անդ
կողմնակալս.
զոր
լուեալ
սուրբ
հայրապետին
հաւատաց
խաբէութեան
նոցա,
եւ
դարձաւ
յաթոռ
իւր։
Եւ
յորժամ
եկն
յԱնի
կալան
զնա
հրամանաւ
թագաւորին,
եւ
եդին
ի
բանտի
զտարի
մի
եւ
Զ
ամիս,
եւ
բերեալ
թագաւորն
զհայր
Սանահնին
զԴէոսկորոս
եւ
նստուցին
յաթոռ
կաթողիկոսութեան,
առանց
ժողովոյ
եպիսկոպոսաց
եւ
քահանայից.
եւ
ոչ
ոք
/15ա/
էր
որ
ընդունէր
զնա,
եւ
ոչ
քարոզեցաւ
անուն
նորա
ի
սուրբ
եկեղեցի
ընդ
այլ
հայրապետսն,
վասնզի
ամենեքեան
անարժան
համարեցան
զնա։
Իսկ
նա
յանդգնեցաւ,
փառամոլ
ախտիւ,
եւ
զբազումս
յանարժանից
եպիսկոպոս
արար.
եւ
զմերժեալ
հայրապետն
յառաջ
կոչէր,
եւ
ընդունէր
իբրեւ
զարժանաւորս։
Իսկ
եպիսկոպոսքն
եւ
վարդապետքն
Հայոց
ընդ
նզովիւք
փակեցին
զթագաւորն
եւ
զամենայն
նախարարսն։
Յայնժամ
թագաւորն
եւ
իշխանքն
սարսեալք
յահէ
անտի
անիծիցն,
կամեցան
դարձուցանել
յաթոռ
իւր
զտէր
Պետրոս,
իսկ
նա
զաւուրս
բազում
ոչ
առնոյր
յանձն,
եւ
նոքա
մեծ
աղաչանօք
խնդրէին
զթողութիւն,
եւ
նա
ոչ
կամեցաւ
նստել
յաթոռ
իւր։
Ապա
հարկաւորեալ
գրեցին
աղաչանս
առ
տէր
Ստեփաննոս
Աղուանից,
վասն
դմին
իրի,
եւ
նա
վաղվաղակի
եպիսկոպոսօքն
անդ
հասանէր.
եւ
ժողովեցան
ամենայն
դասք
եկեղեցւոյ
եւ
իշխանքն
ազատօքն։
/15բ/
Եւ
եղեւ
մեծ
ժողով
յԱնի
ԴՌ
[4000]
արանց,
եւ
գլուխ
ժողովոյն
սուրբ
ծերն
Յուսէփ.
եւ
հաստատեցին
զտէր
Պետրոս
պատուով
մեծաւ
յաթոռ
կաթողիկոսութեան
իւրոյ։
Իսկ
զանօրինեալ
եպիսկոպոսապետն
Դէոսկորոս
մեծաւ
նախատանօք
արտաքսեալ,
սուգ
մեծ
հասուցին
նմա.
եւ
զձեռնադրեալսն
ի
նմանէ
լուծին
յաշտիճանացն,
եւ
գնացին
ամօթով,
եւ
կացեալ
հակառակ
կաթողիկոսին
տէր
Պետրոսի
ամ
մի։
