Ի
թուին
ՉԹ
[709=1260]
խանն
Հուլայուն
բազմութեամբ
զօրօք
իւրովք
իբրեւ
զուխտս
գարն/163ա/այնոյ
դիմեալ
գնայր,
եւ
ընդ
որ
անցանէր՝
զամրոցս
անօրինացն
ընդ
ձեռամբ
ածէր,
զորս
սիրով
եւ
զորս
պատերազմաւ։
Եւ
եկեալ
եհաս
ի
վերայ
Հալպայ,
եւ
պատեաց
զնա
շուրջանակի,
յղեաց
եւ
առ
թագաւորն
Հեթում
գնալ
առ
ինքն,
եւ
նա
վաղվաղակի
եհաս
առ
խանն
զօրօք
իւրովք,
եւ
խանն
ուրախութեամբ
ընկալաւ
զնա։
Եւ
յաղթող
խանն
այն
բազում
մեքենայիւք
նեղէր
զՀալպ,
եւ
զայնքան
լայնութիւն
պարսպին
եւ
խորութիւն
խանդկին
յաւուրս
է
դիւրագնաց
արար
արշաւողացն
ի
նմա։
Եւ
առ
հասարակ
ճիչ
բարձեալ,
որ
եւ
ի
ձայնէ
նոցա
շարժէր
եւ
դողայր
երկիր,
եւ
դիմեալ
մտին
ի
բերդն,
եւ
սուր
ի
վերայ
եդեալ
կոտորէին
յանխնայ
զազգն
Իսմայելացւոց։
Իսկ
հաւատացելոցն
ոչ
մեղանչէին
սպանմամբ,
բայց
միայն
զինչս
նոցա
կողոպտէին։
Եւ
ոչ
ոք
կարէ
պատմել
գրով
զհամար
կոտորածին.
եւ
զամենայն
առ
եւ
զաւար
եւ
զգերի
առեալ
գնացին
ի
Դամասկոս.
եւ
/163բ/
զամենայն
քաղաքս
եւ
զգեօղս
եւ
զամրոցս
մինչեւ
յԵրուսաղէմ
ընդ
իշխանութեամբ
տէրութեան
իւրոյ
արար,
եւ
յամենայն
տեղիս
եդ
նոցա
գլխաւորս,
եւ
բիւրապետս
կարգեաց
զոմն
անուն
Քիթպուղա,
եւ
քաջազօր
խանն
առեալ
զզօրս
իւր
հանդերձ
որդւովն
Ապաղայիւ,
գնաց
յարեւելս
ի
տեղի
իւր։
Իսկ
բիւրապետն
Քիթպուղա
ոչ
եկաց
ի
պատուէր
խանին
ուր
եդ
զնա
կեալ
ի
տեղի
իւր,
այլ
ժողովեաց
զօրս,
եւ
յերկրէն
կիլիկեցւոց
արս
ԵՃ
[500]
յղեալ
էառ
ի
թագաւորէն,
եւ
դէմ
եդեալ
գնայր
մտանել
յԵգիպտոս։
Իբրեւ
տեսին
Եգիպտացւոց
լրտեսքն
եւ
ծանուցին
նոցա
վաղվաղակի,
զինեցան
պատրաստեցան
եւ
եկին
չորեքօրեայ
ճանապարհ
ընդդէմ
նոցա
ի
տեղին
որ
կոչի
Պռռ,
եւ
էին
յիրերաց
հեռի
կիսօրեայ
ճանապարհաւ
եւ
բանակեցան։
Իսկ
ի
ծագել
արեգականն
ճակատ
առ
ճակատ
պատերազմէին
սաստկապէս,
եւ
ապա
ի
տապոյ
տօթոյն
եւ
ի
տկարութենէ
երիվարացն
պարտեցան
ազգն
նետողաց
եւ
ի
/164ա/
փախուստ
դարձան,
եւ
նոքա
զկնի,
եւ
սակաւք
զերծան
ի
նոցանէ.
եւ
զզօրագլուխն
իւրեանց
Քիթպուղայն
սպանին
ի
պատերազմին,
եւ
զկինն
նորա
եւ
զորդիսն
գերի
վարեցին
յԵգիպտոս։
Իսկ
մնացեալքն
ի
նոցանէ
գնացին
առ
Հուլայուն
խանն
եւ
պատմեցին
նմա
զեղեալ
իրսն.
իսկ
նա
մռմռեալ
իբրեւ
զառեւծ
եւ
խոստանայր
գալ
եւ
առնուլ
զվրէժ
արեան
զօրաց
իւրոց։
Ի
սոյն
ամի
արքայն
Հայոց
Հեթում
ժողովեաց
զօրս
եւ
գնացեալ
որպէս
թէ
արշաւմամբ
էանց
ընդ
մէջ
Գամրաց
եւ
յԻկոնիոյ,
եւ
երթայր
առ
ազգն
նետողաց,
յերկիրն
Գաղատիոյ,
ի
Գանգր,
սահմանակից
Զմիւռնիոյ
եւ
Լասքարէ,
զի
յառաջագոյն
յղեալ
էին
առ
թագաւորն
գնալ
առ
նոսա.
իսկ
յորժամ
պատրաստեցաւ
թագաւորն
առ
ի
գնալ՝
նոքա
անցեալ
էին
յայնկոյս,
եւ
թագաւորն
յահէ
նոցա
ոչ
խափանեաց
զճանապարհն,
այլ
զմահ
յանձն
էառ
եւ
սակաւ
արամբք
որպէս
ասացաք,
գնաց
ժամանեաց
նոցա
եւ
ոչ
ինչ
օգտեցան.
զի
առ
որս
գնացին
նոքա՝
յա/164բ/ռաջագոյն
լուեալ
էին
վասն
գնալոյ
նոցա
անդ
եւ
ամրացեալ
էին
յայրս
եւ
ի
ծերպս
վիմաց,
եւ
դարձեալ
ունայն
եկին
իւրաքանչիւր
ոք
ի
տեղի
իւր։
Իսկ
ոմն
իշխան,
ազգաւ
Յոյն
ի
զօրաց
արքային
Հեթմոյ,
Վասիլ
անուն
Կեռօնենց,
ճանապարհին
վախճանեցաւ,
եւ
բարձեալ
բերին
զնա
յաշխարհն
Կիլիկեցւոց
եւ
անդ
թաղեցին
մերձ
առ
շիրիմս
նախնեաց
իւրոց։