Տաղեր

Երբ օգոստոս ամիս մտաք,
Ի լվանուն յոյժ նեղացաք,
Խաշեցաք եւ խորովեցաք,
Գիշերն ի բուն հէչ քուն չեղաք:

Երբ պառկեցայ ես յանկողնիս,
Լվերն ամէն եկան առ իս,
Խածատէին զիս զգերիս,
Քան զշուն կատղած ՚ւ այլ աւելիս:

Զինչ որ լու կայր ի յաշխարհիս,
Գիշերս ամէն եկան առ իս,
Օձ ու կարիճ եղան ընդ իս,
Չարչարեցին զեղկելիս:

Խիստ խոցեցայ ես լվանուն,
Ելա գնացի ի ժամատուն,
Հոն այլ պէթար քան զմեր տունն,
Ճվերս ի վեր կերթան ի բուն:

Ո՛չ կու թողուն սաղմոս ասել,
Ո՛չ ծունտր ածել, ո՛չ աղօթել,
Հանց կու խայթեն որպէս ասեղ,
Խուտուկցնեն որպէս զդեւ:

Մեք չենք կարեր մտնուլ ի տուն,
Նա ո՛չ ի բակ, ո՛չ ժամատուն,
Ո՛չ յանկողնի լինամք ի քուն
Թապլտեցայք գիշերն ի բուն:

Սեպտեմբերի ամիսն եկաւ,
Լվերն ամէն նոր ցնկնեցաւ,
Տներ, խցերն լվով լցւաւ,
Եկեղեցիքն ճապղեցաւ:

Լուն է մտեր ներքեւ գօտոյս,
Կայ եւ կուտէ զմիս մարմնոյս,
Ես աճիզեր եմ լվաննուս,
Ճանճն այլ եղաւ ինձ տարեկոյս:

Գիշերն լուն կու չարչարէ,
Ցորէկն ճանճն յաճիզցնէ,
Փուշ եւ տատասկ Տէրն որ կասէ
Լուն եւ օջիլն, ճանճն որ հարամ է:

Լվերն ամէն ինձ բարկացան,
Քան սեւ հնդիկ այլ շատացան,
Զէտ չար գազան վրաս թափեցան,
Չեն ի թողուր որ քուն լինամ:

Ճանճերն շատ են եւ անհուն,
Որ կու շրջին ցորեկն ի բուն,
Չեն ի թողուր լինամ ի քուն,
Կասեն գրեա մինչ ՚ւ իրիկուն:

Փայտի օջիլն ու ազնու լուն,
Ձեռուին ունին մէկ-մէկ հերուն,
Հանց կու խօթեն, կելնէ արիւն,
Ոնց չի սարսեմ այտոնց ահուն:

Ցորեկն ճանճն կու լափէ,
Գիշերն լուն նեղացնէ,
Կուք մի յաչերս անկեալ չէ,
Իմ տէր Աստուած, դու զիս փրկէ:

Ճանճերն զկաթն աւերեցին,
Զմեղրն եւ զպէքմեզն դեղեցին,
Յորժամ զամանն ի բաց գտին,
Անկան ի մէջն եւ մնացին:

Ճանճերն եկին տզվզալով,
Ի վերայ ձեռացս նստան սիրով,
Կասեն գրեա կարմիր յոլով,
Որ կշտանամք մեք զինճիֆրով:

Լվերն եկին մեծ երամով,
Մանտր եւ խոշոր իւր ձագերով,
Ի յանկողինս մտան սիրով,
Զմիսս կուտեն խիստ խնդալով:

Ճանճերն բազում է յայս տեղս,
Որ կու կենան ի մեր պատերս,
Կանհանգստեն զգրագրերս,
Եւ կու նեղեն զաշակերտներս:

Լվեր, ճանճերն մէկ եղան,
Ղալամթրաշիս խելքն մտան,
Զմատս էխած քան զչար գազան,
Բազում արիւն յերկիր հեղան:

Ղալամթրաշ իմ նենգաւոր,
Յէ՞ր կու կենաս հետս ժխոր,
Ճանճին եղեր խորհրդաւոր
Զմատս խածիր զինչ թունաւոր:

Ա՛յ, վա՛յ, թէ քանի զրուցեմ
Լվէն, ճանճէն գանկատ առնեմ,
Մի՛ մեղադրէք, գէմ ես խենթ չեմ,
Կէճիզցնեն, ես ինչ այնեմ:

Լոկ Ստեփանոս դու եղկելի,
Հազար ու վայ, եղուկ քեզի,
Զի ամէնայն դատարկ բանի
Տացես համար յօրն ահեղի:

Թվին հազար վաթսնի
Եւ երէք թիւ այլ աւելի
Եկի սուրբ խաչս Ղրիմի
Եւ զառասպել բաներս ասի:

Դուք կարդացողք, լսողք բանի,
Ուրախ կենայք ի սեղանի
Տէր Ստեփանոս ձեր ծառայի
Հայր մեր յերկինս սուրբ եղիցի: