Տաղեր

Ի ժամ գարնանային մուտ մարտի ամսոյն
Արփին եկեալ մերձ ի առ սահմանս նախնոյն,
Օրերն հասարակեալ, տիւ ընդ գիշերոյն:
Ցնծան ամէն թռչունք, մարդ եւ անասուն:

Սառնամանիք ձմռան դառնաշունչ ցրտոյն,
Քակուին եւ քաղցրանան ի կակղիլ օդոյն,
Ծաղկեալ կանանչանան դաշտ ընդ սարերոյն,
Ցնծան ամէն թռչունք, մարդ եւ անասուն:

Ուստի բացեալ լեզուք պիւլպիւլ ձագերոյն,
Գան իջանեն յայգին ի մէջ վարդենոյն,
Քաղցրիկ եւ անուշիկ երգեն գոյնզգոյն.
Ցնծան ամէն թռչունք, մարդ եւ անասուն:

Իւսեալ թագիւ պճնի վարդն ի մէջ այգոյն,
Բուրէ անմահութեան հոտ ի քիմս մարդոյն,
Զէտ հարսն առագաստի ցանակլի տեսոյն.
Ցնծան ամէն թռչունք, մարդ եւ անասուն:

Քնարաձայն հնչման պիւլպիւլին պարոյն,
Գանձեր եւ մեղեդիք, տաղ եւ շարակնոյն,
Թմրին լսողքն ամէն որպէս ի գինոյն.
Ցնծան ամէն թռչունք, մարդ եւ անասուն:

Ի տեսութեան վարդին ՚ւ ի ձայն պիւլպիւլնոյն,
Գրոհ տուեալ փութան վայելել զնոյն,
Յայգիս ՚ւ ի բուրաստան կանաչ մարգերոյն.
Ցնծան ամէն թռչունք, մարդ եւ անասուն:

Առակ դու իմացիր զաստէն ատէնոյն
Երկնից արքայութիւն արդարոց հոգոյն,
Պիւլպիւլն հրեշտակաց վարդն պսակնոյն,
Ջան դիր ցնծալ զէտ մարդ եւ ո'չ անասուն:

Սոսկա այս աշխարհիս մեղաց ցրտերոյն,
Փութա, զի հասնիս ի հոգւոց գարուն,
Բարի գործօք տնկեա վարդենի հոգոյն.
Զի ցնծասցես զէտ մարդ եւ ո'չ անասուն:

Է'յ, մարդ, է՞ր չամաչես քո ասածերոյն,
Խոսքդ է բարի, բայց անշահ քո հոգոյն,
Դարձիր մեղաց առ Տէր ՃԱՌԵԼ ի թվոյն.
Զի ցնծասցես զէտ մարդ եւ ո'չ անասուն: