Տաղեր

Ի դրախտէն անմահ կենաց,
Թռչուն՚մ եկեալ առ մեզ եկաց,
Զանունն պիւլպիւլ բացաձայնեաց,
Անուշ երգով եղանակեաց:

Սէրն սիրով պիտի, ասաց.
Սիրուն ընկեր զվարդն ընտրեաց,
Առ նա զսէրն իւր հաստատեաց,
Ասպնջական իւր պատրաստեաց:

Որ եւ տարին բուն լուռ եկաց,
Միայն գարնան ամսոյն եբաց,
Յայգին բոլոր եւ պարտիզաց,
Շրջէր, խնդրէր ի մէջ ծաղկանց:

Ւիւծեալ զձայնն անուշ սարաց,
Ֆիրղան անէր ազգի ազգաց,
Ո՞ւր էս, իմ վարդ, գունով ընտրած,
Հոտով ազնիւ, բժիշկ ախտաց:

Քարոզքն եկեալ փողքն աւետեաց,
Համբաւեցին զվարդն եկած,
Ճխնաճեմէր ի մէջ այգեաց,
Ճռւողելով օրհնէր զաստուած:

Իմ սիրուն վարդ եւ զարդարած,
Դու թագաւոր ամէն ծաղկանց,
Հազար երնեկ գարնան ամսաց,
Որ զքեզ ունին պարծանք անձանց:

Աղվոր գունով, հոտով սիրած,
Խոնարհամիտ, պարկեշտ եւ ցած,
Դու նմանող վարդապետաց,
Բանին կենաց քարոզողաց:

Սուր փշօք լի, զէտ զինուորաց,
Հեռանալով ի տգիտաց,
Բազմիս ի գահս թագաւորաց,
Ընծայ լինիս ազնուազգաց:

Է' իրաւի, զոր աստ գրեաց,
Վասն վարդին եւ պիւլպիւլաց,
ՄԻՋԻԴ է խօսք թուականաց,
Տալ զողորմիս ասացողաց: