Ընդ
այն
ժամանակս
զօրաժողով
եղեւ
թագաւորն
Հայոց
Սմբատ
ի
վերայ
Ապահունեաց
աշխարհին։
Զի
որդիքն
Աբդռհամանի,
որ
Կայսիկքն
անուանին՝
ապստամբեալ
էին
ի
պետութենէ
թագաւորին,
տալ
հարկս
եւ
զինուորել
որպէս
օրէն
էր։
Եւ
գրէթէ
ամենայն
իշխանք
Հայոց,
Վրաց
եւ
Աղուանից
եկեալ
էին
ընդ
զօրս
Հայոց
ի
վերայ
աշխարհին
Ապահունեաց.
էր
ընդ
իշխանսն
եւ
մեծ
իշխանն
Վասպուրական
Աշոտ,
որդի
Դերանկին,
եւ
ընդ
նմա
Գրիգոր
իշխանն
Մոկաց
եւ
զօրքն
Անձաւացեաց։
Վասն
զի
իշխանն
Մոկաց
եւ
իշխանն
Անձաւացեաց
նուաճեալ
էին
ընդ
ձեռամբ
Վասպուրական
իշխանութեանն։
Եւ
անցեալ
բանակեալ
էին
զօրքն
Հայոց
ի
դաշտին
Օշական
ի
Մանազաւեան
նահանգին։
Իսկ
որ
տիրէր
աշխարհին
Ապահունեաց
Կայսիկն՝
զիւր
զօրսն
առ
ինքն
գումարեալ
եւ
որ
շուրջ
զնովաւ
քաղաքայինք
եւ
ասպատակքն
Պարսից,
որք
ի
Յունացն
վերայ
առնէին
արշաւանս։
Գրէ
Կայսիկն
առ
թագաւորն՝
խնդրել
զխաղաղութիւն,
եւ
զոր
միանգամ
կամիցի՝
եղիցի.
յայտնիքն
այսպէս,
իսկ
ծածուկքն՝
որպէս
յայտնեցանն։
Եւ
թագաւորն
յանձն
առնոյր
զխաղաղութիւնն։
Իսկ
Կայսիկքն
եւ
որք
ընդ
նոսա
եւ
զօրքն
Պարսից
զմարտն
ի
գաղտնիս
գրգռէին,
եւ
երագապէս
աճապարեալ
հասին
հանդէպ
զօրուն
Հայոց.
մինչ
նոքա
յանհոգս
յապահովս
բնակէին՝
նոքա
զռազմն
կազմեալ
վառեցին
զճակատն.
եւ
թագաւորն
յանկասկածս
լինելով՝
փութացան
ելին
ի
բանակէն
փախստեայ
հարուստ
ասպարիսօք։
Իսկ
իշխանն
Աշոտ
եւ
իշխանն
Մոկաց
եւ
զօրքն
Անձաւացեաց
քաջագոյնս
արիացան
կացին
յոտնկայի.
եւ
վառեալ
ի
զէն
եւ
յասպազէն՝
արձանացան
իբրեւ
զմի
այր,
եւ
յանդուգն
դիմացուածով
խուռն
յարձակմամբ
հարեալ
ի
դիմի,
ուր
քաջքն
այլազգեացն
ճակատէին
ընդ
աջաթեւ
կողմն.
եւ
պատառեցին
զգունդն,
եւ
պարտեցին
զախոյեանսն.
եւ
այն
ինչ
ի
քթթել
ականն
դարձուցին
զղաշիկն,
եւ
զհետ
մտեալ
փախստէիցն
սուր
ի
գործ
արկեալ՝
դիթաւալ
կուտակս
կուտակս
արկանէին.
եւ
մնացեալքն
փախստեամբ
ի
Մանազաւեանն
անկանէին
քաղաք։
Եւ
գոյժն
աւետաբեր
եհաս
զկնի
թագաւորին,
եւ
դարձան
եկին
պաշարել
զքաղաքն։
Իսկ
որք
էին
արգելեալք
ի
քաղաքն՝
աղօթականս
եւ
պաղատանս
առ
մեծ
իշխանն
Աշոտ
յղէին,
զի
համոզեսցէ
ի
մէջ
նոցա
զխաղաղութիւն.
զոր
ոչ
անփոյթ
արարեալ
լի
բարեմտութեամբ
յղփացեալն
Աշոտ՝
խօսի
ընդ
թագաւորին
զխաղաղութիւն.
զոր
ոչ
անունկնդիր
լեալ
ընդունի
զհայցելին,
առնլով
հարսկ
եւ
պատանդս,
եւ
զբերդն
Երիկաւ
Հաղացովտի,
զոր
հանեալ
էր
մանազաւեցոյն
ի
բերկրացոյն.
նոցա
հանեալ
էր
ի
Գինունի
ազգէն,
ի
զարմէ
Մեժեժի
Գնունոյ,
ի
վասպուրական
բաժնէ,
նաեւ
Բերկրի
բաժին
եղեալ
էր
Վասպուրականի.
եւ
դարձուցանէ
անդէն
առ
բերկրացիսն,
եւ
ինքեանք
դառնային
մեծաւ
յաղթութեամբ
անպայման
խնդութեամբ։
Գործեցաւ
այս
յծա
թուականութեանս
Հայոց
եւ
ի
դ
ամի
հայրապետութեանն
Յօհաննու
Հայոց
կաթողիկոսի։
Եւ
եղեւ
ի
գալ
միւսոյ
տարոյն՝
Սմբատ
իշխանն
Սիւնեաց
ի
բաց
եկաց
ի
հնազանդութենէ
թագաւորին
Հայոց,
արգել
առնելով
հարկացն
տալ
թագաւորին,
թեւակոխելով
Պարսից
բռնաւորին
հատուցանել
զհարկս
եւ
զհասս.
եւ
ինքն
ժողովեալ
զզօրս
իւր
ժռ
արանց
զօրաւորաց՝
եկն
եմուտ
յամուրսն
Վայոց
ձորոյ։
Յայնժամ
թագաւորն
փութացոյց
դեսպանս
մի
զմիոյ
կնի
առ
իշխանն
Աշոտ,
զի
անյապաղ
երագութեամբ
հասցէ
առ
նա։
Եւ
էր
գրեալ
ի
միում
թղթի
անդ,
յիշեցուցանելով
զոր
ինչ
գործեաց
Աշոտ
ի
զօրսն
Ապահունեաց
զյաղթանակ
պատերազմին
եւ
զհոյակապ
անուն
ստանալոյն՝
ասէ,
«եւ
այս
եւս
գործ
կամ
խաղաղութեան
կամ
պատերազմօք
եւ
ելցեն
ի
գլուխ,
միայն
զյապաղանացն
ի
բաց
լքցես
զդեգերանսե.
եւ
խոստանայր
տալ
նմա
քաղաքս,
գաւառս,
գեօղս
եւ
ագարակս։
Քանզի
եւ
զոստանն
Նախճաւան
տուեալ
էր
ի
կալուած
զյաղթութեանն
մանազաւենին
Կայսկի։
Եւ
ինքն
թագաւորն
ժողովեալ
զօր
հարուստ
աւելի
քան
զհազարաց
հնգից
եւ
քսանից,
եւ
եկն
անց
յայնկոյս
գետոյն
Երասխայ,
եւ
բանակեցան
ի
տեղւոջն։
Իսկ
իշխանն
Վասպուրական,
այն
ինչ
հուպ
ընդ
հուպ
եկն
ի
ժամադրեալ
տեղին.
ընդ
որ
յոյժ
ուրախացեալ
թագաւորն,
իբրեւ
զերծեալ
ի
կասկածանացն,
զոր
ունէր
յիշխանէն
Սիւնեաց։
Եւ
այգուն
անցեալ
ընդ
գետն
Երասխ
յայնկոյս
ի
դաշտն
Շարուր՝
բանակին
զգետովն։
Եւ
իշխանն
Աշոտ
գրէ
առ
իշխանն
Սմբատ,
անօգուտ
զապստամբութիւնն
համարելով.
համոզեաց
ի
մէջ
երկոցունց
եւ
գլխաւորեաց
զխաղաղութիւն
առ
նոսա,
մինչ
գալ
Սահակայ
եղբօր
իշխանին
Սիւնեաց,
ընդ
իւր
բերելով
զհարկսն։
Եւ
դառնայ
մեծաւ
պարգեւօք
եւ
անհամեմատ
խնդութեամբ։
