Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ԺԱ. ԱՂՔԱՏ ՄՍԱԽՈՐՈՎ ԵՒ ԱՐԾԻՒ
(11 V=9 I=96 ag=112 B)

Այր մի աղքատ խորովէր սակաւմի միս յանայպատի ուրեմն. եւ ահա արծիւն յանկարծակիեկն 'ի վերուստ եւ էառ զմիսն եւ վերացաւ։ Իսկ աղքատնխեռաբարոյ էր, անկաւ 'ի վերայ մորենոյն եւ ձայնեացասելով. թէ այր ես եւ ունիս կարողութիւն, դու`ընթացիր, ուր ես եմ. զնոյն բանս եւ այժմ ասեն մարդիք'ի կռիւս իւրեանց։ Տարաւ արծիւն զմիսն եւ եդ 'ի բոյնիւր առաջի ձագուց իւրոց եւ ինքն գնաց։ Եւ կած միփակեալ էր 'ի միսն, այրեց զբունն եւ զձագս արծըւին:

Ցուցանէ առակս, թէ որ զրկէզմարդն յանմեղուց` զմեղքն 'ի հետ զրկանաց յինքնառնու, որպէս ասէ Սողոմոն, թէ այն այրէ 'ի հուրնանշէջ ըստ յամն, որ ասէ, թէ առնէ տէր յիրաւունսզըրկելոց։