Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԵ. ԱՂՈՒԵՍ ԵՒ ՈՐՍՈՐԴՔ
(105 V=103 I=151 D)

Զաղուէսքն տառապէին եւնեղէին որսորդքն 'ի ձեռն շանց. եւ նայ դարձաւ եւ ասէ. աղաչեմ զձեզ, ասացէք ինձ, թէ յինչ պատճառս նեղէքզմեզ. եւ ասեն որսորդքն. զի հանցուք զմորթն քո. եւնայ կանկեցաւ եւ ասէ. տէր Աստուած, գոհանամք զքէն, որ այս է խնդիր սոցա. ապայ ես գիտէի, թէ գաւառիս հաւիկցաւղ կամէին դնել կամ ճիտանոցի հայրապետ:

Ցուցանէ առակս, թէ ոչ կարէհոգայցողն բարի առնել ամենեցուն. նոյնպէս եւ վանիցհայրն ոչ է 'ի վանքն եւ ոչ 'ի գեղն, ոչ 'ի ներս եւ ոչ 'իդուրս, լուր 'ի տանջանս կայ . Բ. մարդով յերեր կայ։