Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՄԻԹ. ԱՐԾԻՒ ԵՒ ԲՈՒ
(6 A=29 D=20 G)

Ասի յառակաց, թէ գիհ միարածէր ոչխար 'ի դաշտի մի. եւ եկեալ յանկարծակիարծիւ մի եւ էառ գառն մի 'ի գիհէ անտի եւ վերացաւյերկինս 'ի վեր եւ գնաց. եւ մերձ գիհին նստեալ բուհաւ մի ետես առնուլ արծուին զգառն. նախանձեցաւ ընդմիտս բուն եւ ասէ. ես յաղթանդամ եմ քան զարծիւն. ընդէ՞ր որ նա գառն եհար եւ առ 'ի գիհէն եւ ես ոչառնում. թէ նա գառն էառ, ես մաքի առնում. եւսպառազինեալ զինքն յամենայն զօրութենէ իւրմէպնդեաց զսիրտն եւ խոյացեալ եհար զմաքիլն 'ի վերայբրդով ոչխարի. զի առեալ վերասցի. եւ ոչ կարաց. այլպատատեցաւ բուրթն 'ի մաքիլքն. կախեցաւ ինքն զթիկանցոչխարին. եւ եկեալ հովիւն բրովն ջարդեալ ոսկերսնորա սատակեցոյց զնա եւ կապեաց զոտսն, ձգեաց 'իվերայ հովուական բրին, եդ 'ի յուսն եւ գայր 'ի տունհետ ոչխարացն. եւ տեսեալ զայն գեղացեացն հարցին, թէզի՞նչ է այս, որ բարձեալ բերես ուսովտ. ասէ. սա այնկենդանի է, որ յիւր միտքն արծիւ էր եւ 'ի մեր միտքսբու է:

Ցուցանէ առակս, թէ ամենայնմարդ պարտի. որ զինչ Աստուած տուեալ է, զայն բաւականհամարի, եւ ոչ 'ի գեր 'ի վերոյսն ձեռնարկէ. ապա թէ ոչ`իբրեւ զայն բու հաւն, ծաղր լինի եւ զկեանս իւրկորուսանէ։