Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՅՀ. ՀԱՅ ԼՈՂՆՈՐԴ
(H, էջք ԻԸ. 9ա-բ)

Ասաց Յակոբ վարդապետն, թէզմին հայ տղայ լօղնորդ գովեցին առ 'ի հռոմոցթագաւորին 'ի Տրապիզոն։ Ասաց թագաւորն. թէ դայմինչեւ յԸստըմբօլ լօղա, զիմ դուստ[ր]ն նմա տամ։Յանձն էառ եւ լօղաց . Ռ. միլ . Խ. աւուր ճանապարհ. գիշերն հետ ֆանառի լուսոյն գնայր. գնաց լօղալովմինչեւ 'ի Ըստնբօլ եւ դարձաւ։ Նենգաւոր թագաւորնպատուէր տուե[լ] էր. թէ դառնա, նա զնաւն 'ի բալաղօչնստուք. որ մոլորի եւ մեռանի. եւ սոյնպէս արարեալկորուսին զնա։ Եւ նաւորդքն երգս 'ի բերան առեալողբան զնա. արմէ¯ն արմէ¯ն գոչեն. վայ եւ եղուկ ասեն։