Երկու տէրով ծառայ մը

Մեծ սրահ մը, երկու կողմ սենեակներ

ԱՆՏՈՆ, ԿՈՄԻԿ

Կոմիկը աթոռի մը վրայ կը քնանայ. Անտոնը սիկառ ի ձեռին սենեակէն կ՚ելլէ եւ Կոմիկը չտեսնալով

ԱՆՏՈՆ, չորս կողմ փնտռելով

Ո՞ւր գացեր է թշուառականը. բոլոր գործերս երեսի վրայ թողուցի եւ երկու ժամէ ի վեր է, որ զինքը կը փնտռեմ: (Միշտ փնտռելով) Մարդ մը փնտռել ու չգտնալը բաւական տանջանք է ինձի համար, բայց համբերութիւնս կը հատնի, ո՛հ… ( Ուժգնակի ) Կոմի՛կ, Կոմի՛կ, Կոմի՛կ:

ԿՈՄԻԿ, մէկէն ի մէկ կ՚արթննայ ու տէրը չտեսնար

Ո՜հ, Աստուած… ( Դողալով ) ինչ դող… ինչ սոսկում… իշու մը ձայն ըլլալու էր, որ այսքան վախ պատճառեց ինձի: ( Տէրը կը տեսնէ ) ինչ կը տեսնեմ, տէրս… ինքն է… ( Առ Անտոն ) տէ՛ր, կարծեմ թէ զիս կանչեցիք, աւասիկ եմ:

ԱՆՏՈՆ

Ո՞ւր կորսուեր էիր, երկու ժամէ ի վեր քեզ կանչելէն հոգիս բերանս եկաւ:

ԿՈՄԻԿ, մեկուսի

Եթէ քառորդ մըն ալ կանչէր հոգին բերնէն դուրս պիտի ելլէր: Ի՞նչ կ՚ուզէք, տէ՛ր. հրամաններուդ պատրաստ կամ:

ԱՆՏՈՆ

Կ՚ուզեմ որ պապանձի՛ս, եւ աթոռ մը բերես:

ԿՈՄԻԿ

Լաւ:

ԱՆՏՈՆ

Տակաւին կը խօսի՞ս:

ԿՈՄԻԿ, աթոռը կը դնէ

Հրամմէ՛, տէր, նստեցէ՜ք. հանգչեցէք, որպէսզի հոգինիդ դարձեալ իր տեղը գտնայ:

ԱՆՏՈՆ, կը նստի

Արդէն այսօր քիչ մը տկարութիւն ունէի, այս տկարու­թեանս վրայ երկու ժամ շարունակ քեզ փնտռել եւ պոռալը բոլո­րովին տկարացուց զիս: Ըսէ՛ ուրեմն, ո՞ւր կորսուեր էիր:

ԿՈՄԻԿ

Կորսուած չէի, տէր. յոգնութիւն առնելու համար քիչ մը աթոռի վրայ նստայ. ապահո՛վ եղի՛ք, որ ձեր ծառան երբեք չկորսուիր:

ԱՆՏՈՆ

Լաւ, զիս փնտռող մը եղա՞ւ:

ԿՈՄԻԿ

Մեր պարտատէրներէն բաւական ձեզ փնտռողներ եղան, բայց ես ամէնուն ալ պատասխանեցի. ոմանց քաղաքավարու­թեամբ եւ ոմանց անքաղաքավարութեամբ, ոմանց անուշու­թեամբ եւ ոմանց խստութեամբ. ամէնուն ալ հարցումներուն համեմատ [1] պատասխանելով, երբեմն [2] մարդկօրէն, երբեմն իշօրէն, վերջապէս առանց ձեր պատուոյն արատ մը բերելու՝ ամէնն ալ վռնտեցի. աղէկ չըրի՞, տէր:

ԱՆՏՈՆ

Ես ալ ըլլայի քեզի պէս պիտի ընէի. շատ աղէկ ըրեր ես. կրակ մը բե՛ր սա սիկառս վառեմ:

ԿՈՄԻԿ

Շատ աղէկ: (Կ՚երթայ):