Քերթուածներ

ՄԵՐՁ Ի ՄԱՀՈՒՆ ԵՂԵՐԵՐԳԵԱԼ

ԵՐԳ

Հեծեա՛ց զերդ սօսափիւն գիշերական պաղեալ հողմոց,
Տո՛ւր ձայնիս ծաւալանալ հանգոյն ջայլից գուժաւորաց,
Ի գիրկս իմ ե՛կ եւ մրմընջեա՛ հուսկ մրմունջ՝ չեւ փըշրեալ ըզքեզ
Եւ զբեկորըս քո արկեալ կոխան ոտից անցաւորաց։
Արշալոյս ծիծղուն կենաց ի մէգ մըռայլ կայ խորասոյզ,
Ապագայն իմ ըսքօղեալ ընդ թուխ ամպովք փայլակնացայտ,
Եւ ներկայս որ ի ձեռին քսմնեալ ի փուշ եւ ի դժնիկ,
Ո՜ Քընար, եւ սիրտ իմ խոնջ է ընդ բեռամբք յիշատակաց։
Ի նախընծայ լարըս քոյին, մինչ կայտառէին մատունք զըւարճ,
Պարք հաւուց խայտանըկար զիս ունէին ընկեր նուագաց,
Մուսայն իմ լոգանայր ի ճախրահոս բնութեան աղբիւր,
Ինձ մեղր անտի մատուցանէր եւ ծաղկահոտ անուշութիւնս։
Մի եւեթ օր անամպ փայլեցաւ այն երջանկութիւն,
Եւ երկրորդն առաւօտ չունէր ըզնոյն գեղ դիտակի.
Յանձնիւր աւուրն ի ծոցոյ ծընեալ խաւար, բարկ փոթորիկ,
Մէն մի ծաղիկ ի փընջոյս կապտէր, սուրայր յանհետ փախուստ։
Արդ՝ առաջի իմ սոսկադէմ արձանացաւ Թշուառութիւնս.
Ուղեւորն հէք, ի տեսիլ արիւնըռուշտ հուղկահարին՝
Ըզբեռն ի բաց դընէ զումպէտ, մի՛ սուսերին լիցի խափան.
Ի բաց ըզքնարն ես արկանեմ, ի տես խոժոռ ախոյենին։
Հեծեա՛ց զերդ սօսափիւն գիշերական պաղեալ հողմոց,
Տո՛ւր ձայնիս ծաւալանալ հանգոյն ջայլից գուժաւորաց,
Ի գիրկս իմ ե՛կ եւ մրմընջեա՛ հուսկ մրմունջ՝ չե՛ւ փշրեալ ըզքեզ
Եւ ըզբեկորըս քո արկեալ կոխան ոտից անցաւորաց։
Զի հանգոյն շողից լուսնի, զորովք փարել ըղձայ մանուկ,
Սրտահեշտ ձօնիք կենաց թօթափեցան յիմոց ձեռաց,
Ոյք զաշխոյժս իմ տածէին, բոցանըշոյլ շիջան հըրատք,
Հաս սեաւ գիշեր՝ յոր ըսպիտակ ուղիս հանդէպ տարածանի:
Ընթացա՜յց մենաւոր ըզճանապարհն ամայութեան,
Ոչ եւս յԱդենն իմ դարձուցից ըզբիբս, որ այլ չունին արտօսր.
Եւ զի՜նչ պէտք նըւագաւոր երգոց անդարձ աքսորելոյն,
Փշրեա՛ց, Քընա՛ր. ես լուռ ցաւեր խնդրեմ եւ լուռ գերեզման։