Քերթուածներ

ԱՌ ՆՈՐԱԿԵՐՏ ՇԻՆՈՒԱԾ ԸՆԿԵՐՈՒԹԵԱՆՆ ՀԱՄԱԶԳԵԱՑ

Ողջո՜յն քեզ, ո՜վ հրաշակերտ տաճար վեհին իմաստութեան.
Իբր ըզկամար ականակապ կամ պանծալի սիւն յաղթական,
Հրաբորբոք ազգային սիրոյն նիւթովքըն եւ ճգամբք,
Դու ի կայս անխախտելի վերամբարձեալ եւ կառուցար։
Ողջո՜յն քեզ, կոթող, վըկայդ ուսումնասէր մեր բաղձանաց.
Դո՛ւ զբարգաւաճանս ազգիս ընդ քեզ բարձեալ ունիս,
Յերկիր կործան վիմարդեայ տապալեսցին բարձրապարիսպք,
Գագաթունք աստեղաճեմ բըրգանաց անկցին հողաթաւալ։
Յաղթ եղեւինք ամբարձուղէշք, ի սաստկաշունչ բախեալ հողմոց՝
Արմատքն ի վեր, գլուխն ի փոշի դիակնասցին տերեւազերծ,
Իսկ քոյդ հիմունք՝ խոր կայկայեալք ի սիրտըս մեր կուռ ամրապինդ,
Միշտ անկործան, դարուց ի դարս, կեցցեն յաղթող ժամանակաց։
Այն ինչ, երբեմըն շուրջ ըզքեւ հուր խանձեցաւ առհասարակ,
Գետք հրեղէնք, ահագնացայտք, շրջածաւալ եւ լափլիզող,
Ողողեալ բոցակոհակ ալեօքն՝ ի մարտ արշաւէին,
Յայնժամ Ոգիք ի բարձանց սլացան Երկնիցըն գըթութեանց:
Շուրջ ճախրելով ընդդիմամարտ բոցոյն ըզքեզ պաշտպանէին,
Ակնածեաց կիզիչն անգութ եւ ընդ ոտիւքըդ նըւաղէր.
Այսպէս միշտ, մաղթեմ, երկինք հզօր ձեռացդ ընդ հովանեաւ,
Պահեսցի անգըծելի, հարուածոց սեաւ նախանձու։