Տաղեր

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

29. ՍԵ՜Ւ , ՍԵ՜Ւ
       Երբեմն հոգիս աստղի մը բոց
Եւ թիթեռնի մ՚ունէր թեւեր.
Վերջալոյսի նըման ամպոց
Երազներ հո՜ւր ճակատս վառէր:
       Արդ սառոյցներ դառն արտօսրի
Կը քարանան կուրծիս ներքեւ,
Եւ բարդք ամպոց սեւաթորմի
Կ՚ուզեն խեղդել սիրտս ու արեւ:
       Հազիւ քանի մ՚օրերն կեանքիս
Ոսկեզօծեց իմ բախտը վատ,
Որո՛նք եղան լոկ ովասիս
Մեղմող կեանքիս դառն անապատ
       Մենանայի օրեր ցըվերջ
Երբեմն՝ հովտի ծաղկանց ւ՚երկնի
Ձիւնափըթիթ ամպերուն մէջ,
Կեանքի մըրուրն ես թափէի:
       Ծըծէի սէ՜ր, ծըծէի կեա՜նք,
Մինչ վերջալոյսն կը հըրահրէր,
«Մնաս բարովի » սա կարմրորակ՝
Տըխուր կըրակ ւ՚երկնի բոցեր:
       Ունէի ես երբեմն առատ
Վարդեր, առատ աստղեր նոյնպէս,
Ճակատագիրս սեւ տեսաւ շա՜տ,
Բրցուց, քաղեց զ՚անոնք սրտէս:
       Ունէի ես իմ սիրուհին,
Որոյ թէպէտ աչքն էին սեւ,
Սակայն սըգալ չը գիտէին…
Հրեշտակ մ՚էր նէ, հրեշտակ անթեւ:
       Սեւ երազ մը օր մը դողդոջ
Մըղեց զ՚իս սե՛ւ փոսի մ՚առջին,
Ուր քար կտրած՝ սիրտ ի թնդոջ՝
Դագաղի մ՚աչքս յառած էին:
       Աւա՜ղ ներա վարդքն ու աստղերն
Լուռ պիտի տար կուլ այն սեւ փոս,
Ցուրտ համբոյր մը առի ճակտէն,
Ներա վերջին ձօնն էր ափսո՛ս:
       Եւ լըսեցի յայնժամ՝ թի թի
Սեւ սեւ հողեր կոշտ թնդեցին
Տըխուր քօղքին վըրայ փայտի…
Դըժոխք մ՚անէծք այն սե՛ւ օրին:
       Այն ցուրտ հողերն յ՚իմ դատարկ սիրտ
Լըցուցին, փոսն գոցելնուն հետ՝
Եւ այս աշխարհն ալ անժըպիտ
Գոցեցին իմ առջեւ յաւէ՜տ…:
       1871