Նամականի

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

5 Առ Պ. Տ . Ադամեան
       Սգաւո՛ր:
       Մի՛ թաղեր այդ անհուն հառաչը՝ սրտի այդ փոթորիկը թո՛ղ դուրս ժայթքի…: Դու ինձ յիշեցուցեր էիր, որ իր հողակոյտին վրայ փունջ մը ծաղիկ սփռեմ. ե՛ս դժոխք մը անէծք Աստուծոյ անուանը վրայ թափեցի, աւելի աղէկ չըրի՞. ծաղիկը կը թոռմի, սակայն անէծքս Աստուծոյ կողը խրեցա՛ւ:
       Ա՛հ, կը սիրէ զինքը, կը սիրէինք. իր յիշատակին վառարանն եմ, իր կսկիծին ովկեանն եմ, իր սուգին վիհն եմ, իր գերեզմանն եմ… Իր գերեզմանին վրայ ծաղիկ սփռեմ մի՜, ո՛չ. ծաղիկը պաղ եւ անզգայ է, հոգիէս քամուած արցունքը տաք, զայն կը թափեմ, ափերով կը թափեմ…: Աչերը կսկիծի մէջ արցունքի ովկեաններ են, անոնք որ հաճոյքի մէջ աստղեր են:
       Զինքը պաղ հողով պատեցին, մենք իր յիշատակը տաք հառաչներու մէջ պլլե՛նք, պահե՛նք, վառ պահե՛նք , միշտ պահե՛նք …:
       Կ՚անիծես աշխարհը , բարեկամ, արդէն ինքն անիծեալ է: Աշխարհ կամ Աստուծոյ ձանձրոյթի մէկ հառաչն ըլլալու է (քաոսը բնակած ատեն ), կամ դժոխոց մէկ անհամ կատակը…
       Ինչեւիցէ, ի՛նչ կ՚ուզէ թող ըլլայ, բաւական է որ կսկիծի դուռ մ՚է :
       Իմ վիճակս կը հարցնես, բաւական բարւոքած եմ, նամակը գրած օրերս գէշ վիճակի մէջ էի, շատ ցաւեցայ որ զքեզ խռովեցի: Առ այժմ Տ<ոքթ>օր Քեաթիպեան դեռ կը խնամէ, սակայն դեռ՜. ՜. ՜. … Ա՜հ, թողէք որ հոգեբուխ հառաչով մը զԱստուած դղրդեմ… անհունութեան մէջ եմ ինկած . հարկ է որ լռեմ…
       * վրայ դիր յոյսդ, կ՚ըսես, զիս աւելի կսկիծի կը մղես, ո՞ւր են իմ բարեկամներս… ինչո՞ւ հեռուն ես…
       Պէտք է որ շուրթն առ շուրթն տեսնուինք… պիտի տեսնես որ հրդեհ եմ… Ա՜հ , շատ բաներ ունիմ…
       Ի ՏԵՍՈՒԹԻ՜ՒՆ
Պ . Դուրեան
       1871 Յուլիս 5
Սկիւտար *