Որչափ
որ
կեցանք
այնտեղ`
անխօս
մտերմութեան
մը
կապերով
միացած
զգացինք
սրտերնիս:
Տարէց
մարդիկ
կային
իր
շուրջը,
հայրը,
հօրեղբայրները
թերեւս,
ու
անոնց
առջեւ,
մանաւանդ
այն
չարահայեաց
բազմութեան
մէջ,
որ
այս
Մէօհիւրտարի
պարտէզը
կը
լեցնէր
հիմա,
զգուշաւոր
դիրք
մը
պահելու
ստիպուած`
չէր
կրնար
ուզածին
չափ
ստէպ
ինծի
դառնալ.
բայց
զինքը
տոչորող
յայտնի
անհամբերութիւնը
կը
կարդայի
երեսին
վրայ,
ամեն
անգամ
որ
առիթը
գտնէր
իմ
կողմս
նայելու:
Պատանութեան
անուրջներուն
մէջ
երազուած,
ըղձացուած
էակն
էր
դէմս,
խորհրդանշանը
իմ
բոլոր
փափաքներուս,
որ
հոդ
նստած
էր,
իր
անվերլուծելի
ձգողութեանը
մէջ:
Ազատ
էր
ան
երեսս
չնայելու
ու
չխնդալու
ինծի.
ի՜նչ
փոյթ.
նորէն
պիտի
սիրէի
զինքը,
պիտի
հետեւէի
իրեն
ու
կապուէի
իր
յիշատակին.
իր
Կուռքի
անտարբերութիւնը`
մազի
չափ
չպիտի
խախտէր
իմ
հաւատքս:
Իսկ
հիմա
աւելի
բաղդաւոր
էի.
կ՚զգայի
ստոյգ
կերպով
որ
անուշադիր
չէր
ինծի,
ու
զիս
վրդովող
խորհրդածութիւնները`
իր
մտքէն
ալ
կ՚անցնէին:
Երազող
ու
մտամոլոր
կերպարանք
մը
առած
էր
անիկա
եւ
անդադար
կը
դիտէր
ծովը`
հանդարտ,
անծալք
սփռոցի
մը
պէս
պարզուած,
որուն
վրայ
լուսինը`
իր
լրումի
առատութեանը
մէջ`
ադամանդէ
ոստոստուն
գոհարներ
կը
թափէր,
մինչդեռ
ամառ
գիշերին
անդորրութեանը
մէջ,
ծառերը
կը
կենային
մեր
շուրջը
անշարժ`
մինչեւ
իրենց
դողացող
սաղարթները:
Օդին
մէջ`
ամբողջ
անուրջի,
վերացումի
հրաւէր
մը
կար
կարծես,
որուն
երկուքս
ալ
անձնատուր
կ՚ըլլայինք
ժամերով:
