108.
ԿԼԱՐԱ
ԶՕՀՐԱՊԻՆ
[Բարիզ],
8
յուլիս,
1908,
չորեքշաբթի,
Սիրականս,
Այս
առտու
շաբաթ
օրուան
նամակդ
առի.
երեսդ
տեսայ,
ձայնդ
լսեցի
նէ,
սիրտս
բացուեցաւ:
Ես
քեզի
ըսեմ
որ
ուրախ
եղիր,
courage
[1]
ունեցիր,
դուն
ալ
ինծի
ըսէ:
Ասիկա
տեսակ
մը
հեռուէն
զիրար
գրկել
է
…
վար
չիյնալու
համար:
Կարելի
է
որ
ասանկով
սա
գէշ
օրերը
անցնենք
եւ
երեսնիս
իրաւցնէ
խնդայ:
Զարմանալի
բան
որ
երկրորդ
անգամ
խրկած
գիրքերս
ալ
դեռ
չեն
հասած:
Առջի
անգամ
խրկածներս
որոնք
ծովի
ճամբով
(Մարսիլիայէն)
պիտի
երթային,
նորէն
հոդ
հասած
ըլլալու
են
վասն
զի
հոսկէ
անցեալ
ամսու
20էն
խրկուած
են:
Երկրորդ
անգամուն,
որ
իբրեւ
imprimé
[2]
խրկեցի,
ան
ալ
առած
ըլլալու
էիր:
Խելքս
չի
հասնիր
կոր.
այդեօք
վա՞ր
կը
դնեն
կոր:
Բայց
դեռ
դեսպանատան
հասցէին
խրկուած
են:
Շապիկները
եւ
պլուզները
առեր
ես:
Հաւնեցա՞ր
արդեօք:
Trois
quartier
[3]
մաղազայէն
խրկուած
հովանոցները
եւ
ceintureներն,
ալ
եւ
վերջը
Orient
expressով
[4]
խրկած
գլխարկս,
voiletteները
[5],
cravateները
[6]
(Արշակին
եւ
Արամին)
եւ
զմելին
առիք
հարկաւ:
Ասոնք
բոլոր
կրկնութիւններ
են:
Ի՛նչ
գրեմ,
չեմ
գիտեր,
հոգիս:
Մի՛
լար,
մի՛
տրտմիր:
Սատեղ
քանի
մը
օր
մնաց,
քովիկդ
կուգամ:
Կը
բաւէ
որ
դուն
ողջ
առողջ
ես:
Շատ
շատ
պաչիկներ
Գ.
ԶՕՀՐԱՊ
Վահանէս
իմացայ
որ
շատ
տխուր
ես
եղեր:
Ես
ատանկ
ըլլալը
գիտեմ
արդէն:
Քա՛ջ
եղիր,
հոգի՛ս:
Շատ
տխուր
ըլլալով
վերջ
ի
վերջոյ
հիւանդութիւն
մը
կուգայ,
ան
ատեն
կը
կործանինք
բոլորովին:
Թէ
որ
ինծի
կը
մեղքնաս
(իրօք
ոչ
թէ
խօսքով),
իրաւցնէ
քաջ
եղիր:
Ըսածս
դժուարին
բան
չէ,
քաշած
տանջանքներդ
գիտեմ,
բայց
մեծութիւնն
ասոր
մէջ
է:
Գ.
Զ.
