229.
ԿԼԱՐԱ
ԶՕՀՐԱՊԻՆ
[Բարիզ,
21
սեպտեմբեր,
1911],
Հինգշաբթի
առտու,
ժամը
8
Անուշիկ
հոգիս,
կնիկս,
Կիրակի
օրուան
նամակդ
երէկ
գիշեր
առի:
Երէկ
իրիկուն
ժամը
7-ին
Հերմինս
ճամբայ
ելաւ,
եւ
ես
հեռագիր
մը
տուի
քեզի,
բայց
մտածելով
որ
կարելի
է
քօլեռայի
պատճառով
Բերա
իջած
էք,
հեռագիրը
գրասենեակիս
adresseով
զարկի:
Հերմինիս
մեկնելէն
ետքը
Օլիմբիա
գացի
քիչ
մը:
Բայց
ներկայացումին
միջոցին
հիւանդ
սրտիս
մէջ
առջի
օրը
զգացած
յոգնութիւնս,
փրթելու
պէս
բան
մը
նորէն
սկսաւ:
Ծռեցայ,
շփեցի,
չեղաւ:
Մտածեցի
որ
ուրիշ
գէշ
բան
մըն
է
կարելի
է.
ուստի
թատրոնէն
ելայ,
պանդոկս
գացի,
անկողին
մտայ
եւ
բժիշկ
մը
կանչեցի:
Բժիշկը
կարեւորութիւն
չի
տուաւ,
բայց
երիտասարդ
տղայ
մըն
էր,
վստահութեան
արժանի
չէր.
ո՞ր
բժիշկը,
չեմ
գիտեր,
վստահութեան
արժանի
է:
État
rhumatisal
[1]
մըն
է,
ըսաւ
եւ
acide
salicylique
[2]
ապսպրեց:
Այս
առտու
հանգիստ
եմ:
Հա՜,
սա
ալ
աւելցնեմ
որ
այս
յոգնութիւնը
ատեն
ատեն
կուգայ
եւ
կ՚անցնի
կոր:
Հիմա
դեղերը
բերին,
բայց
կը
վարանիմ
կոր.
կ՚ելլեմ
ստամոքսս
ալ
կ՚աւրեմ,
տէյի
կը
վախնամ
կոր:
Հոս
հիւանդնամ
նէ`
նայող
ալ
չունիմ.
շատ
քէյֆլի
բան
մը
կ՚ըլլայ:
Ինչեւէ,
կարելի
է
այսօր
այդ
անհանգստութիւնը
չեմ
զգար:
Կարելի
է
որ
շատ
ոտքի
կեցայ
այս
մէկ
երկու
օրը,
անկէ
այդ
հիւանդ
ոտքս
այդ
յոգնութիւնները
զգաց:
Այս
խօսքը
գոցենք:
Անցեալ
եւ
առջի
կիրակի
օրուան
Ազատամարտին
թիւերը,
որոնց
մէջ
վերջին
2
յօդուածներս
հրատարակուած
ըլլալու
են,
չի
խրկեցիք
մինչեւ
հիմա:
Զարմանալի
էք,
գիտէ՞ք.
կարեւորութիւն
չունեցող
լրագիրները
ետեւէս
կը
հասցնէք,
երբոր
կարդալ
չեմ
ուզեր
քաղաքական
բաները,
իսկ
իմ
յօդուածս
պարունակող
թիւերը
ինծի
չէք
խրկեր:
Տօլլիիս
(1
ա.
)
քովի
չափերը
վստահելի
չըլլալուն`
երէկ
Leleuին
գացի,
patronը
[3]
առի
եւ
(1
ա.
)
ուրիշ
մէկտեղ
մը
տարի:
Գլխարկներու
համար
մոռ
գոյնը
շատ
մօտա
է,
բայց
դուն
չի
սիրելուդ
այդ
գոյնը
շինել
չեմ
տար:
Ֆիստանները
10
օրէն
առաջ
պատրաստ
չի
պիտի
ըլլան.
ամենքը
ինծի
հետ
պիտի
բերեմ:
Հոս
Հբեկելը
տեսայ
Բերայի
բոզիկներէն
մէկուն
հետ:
Նորէն
է՛ն
պարկեշտը
քու
էրիկդ
է
գիտցած
եղիր:
Շատ
մը
պաչիկներ`
Գ.
ԶՕՀՐԱՊ
