17.
Թուրքերուն
ըսուելիք
[Դեկտ.
12/25,
1913,
Հինգշաբթի]
1.
Եթէ
պետութեանց
հետ
բանակցութիւնները
ելք
մը
չունենան,
ի՞նչ
պիտի
ըլլայ:
Բնաւ
բարենորոգում
չի՞
պիտի
ի
գործ
դնեն:
Պիտի
դնեն
որոշ
չափով,
բայց
ո՛չ
հայոց,
ո՛չ
պետութիւններուն
առջեւ
խնդիրը
կարգադրած
չի
պիտի
ըլլան:
Հայերը`
միշտ
անստոյգ
վաղուան
վրա
եղածին,
կարեւորութիւն
չի
պիտի
տան:
Պետութիւնները
chantage
[1]
ի
համար
յարմար
պարագային
պիտի
գործածեն
զայն`
ի
հարկէն
հայերն
ալ
դրդելով:
Բարենորոգումը
իր
իսկութենէն
զատ
արտաքին
մը
ունի:
Այդ
արտաքինը
հայ
ազգին
զգացումին
ալ
վստահութիւն
ներշնչելու
է:
Սխալ
է
կարծել,
որ
բարենորոգումը
եթէ
ի
գործ
դրուի`
խնդիրը
կը
լմննայ,
եթէ
վաղուան
ապահովութիւն
չունենայ:
Բարենորոգումներ
կան,
ի
գործ
կը
դրուին,
բայց
օգուտ
չեն
ունենար
նայեցէք
(բանակին
մէջը):
2.
Հայերը
վաղուան
համար
ապահովութիւն
ուզելու
մէջ
իրաւացի
են:
Այդ
ապահովութիւնը
[indépendant]
[2]
միայն
կ’ըլլայ:
Թուրքերը
կը
խոստովանին
այդպէս
ըլլալը:
[Indépendant]ը
զանազան
չափեր
եւ
ձեւեր
ունի:
Իրաւախոհութիւն
ցուցնենք
երկու
կողմերէ:
Մենք
մեծագոյն
չափով
պիտի
ցուցնենք:
Թո՛ղ
թուրքերն
ալ
որոշ
չափով
զիջողութիւն
ընեն:
Contrôle
չի
խօսինք։
Ահաւասիկ
մեծագործը։
Représentation
[3]
կամ
recommandation
ընդունին
ի
հարկէն
միայն
10
տարի
պայմանաժամով:
Բարենորոգմանց
հիմերուն
մասին
engagement
[4]
թող
չառնին,
բայց
ծանուցանեն,
ինչպէս
սովոր
են
եւ
նոյնիսկ
ինչպէս
(2ա.
)
ըրին:
Կէս
առ
կէս
inerte
[5]
տեղերու
մէջ:
2.
Հողային
հարց:
3.
Լեզու:
4.
Զինուորական
ծառայութիւն:
5.
Կրթական
տուրք:
4.
Համիտիէն:
