Քերթուածներ

ԱՌ ԱՔԱՍԻԱՆ

Դալարագո՜յնդ ի ծառս ամէն,

Ոյք որորին առ լըճակաւ

Թերթք քո` զաչս իմ յանկուցանեն,

Մինչ հողմ փարի՜ զքո հասակաւ։

Դո՛ւ միայն, տո՜ւնկ փափկատերեւ,

Հեզ որորմամբ հոգւոյս խօսիս,

Յըղէ մինչ ջերմ ճաճանցս արեւ,

Յասել քեզ. «Մի՛ գուցէ մըսիս»։

Դու միայն… Եւ վարսք հողմածուփ

Գըգուեն զայտն իմ, վարսք հոտեւան…։

Այլ ո՜ւր իցեմ. ո՞ ոք ինձ հուպ…։

Եւ ինձ ժըպտի սեւ արտեւան

Իմ սիրանոյշ, մինչ շող ու թուփ

Զմեզ երանեն, ո՜հ, միաբան։

(Լոյս, 15 Մարտ, 1908)

(Գրական եւ Իմաստասիրական Շարժում, 1888, էջ 38)