Կ’ԱՅՐԻ
Տղայ
էի։
Սիլեմբրիոյ
ժայռերէն
Մո՜ւթ
հրճուանքով
օր
մը
տեսայ
թէ
ինչպէ՜ս
Մեղմ
գիշերով,
հանդարտօրէ՜ն,
ծուլօրէ՜ն,
Նաւ
մը
հսկայ
կրնար
այրիլ
շիւղի
պէս։
Այն
ատեն
դեռ
չէի
գիտեր,
թէ
ինչպէ՜ս
Ներոն
մը
բոց
է
տուեր
Մեծ֊Քաղաքին ,
Պատշգամին
վրայ
հուրին
ի
հանդէս՝
Տաւղին
թրթիռ
տալու
համար
քաղցրագին։
Չէի
գիտեր,
բայց
հոն,
բոցէն
ապահով ,
Երկա՜ր,
երկա՜ր
կը
նայէի
ժայռն
ի
վար
Ու
անսահման,
անամպ
ցայգին
մէջ
անհով ,
Կ’ունկընդրէի
ճարճատիւններն
հոգեվար։
Բոցն
էր
հանդարտ,
ու
հոյակապ,
ու
շտապ ,
Ան
կը
լարէր
քիչ֊քիչ
պարան
պարանի ,
Սեւ
շառագոյն
հրէշի
մը
պէս
հրատապ
Որ
հարուածն
իր
վերջին
տալու
վարանի։
Դաւադիր
ծով
մ’էր,
անալիք,
ահաւոր ,
Արիւնի
գոյն
ներկած
էր
ջո՛ւրը
գինով ,
Այն
իրիկուն
չէր
շառաչեր
մինչեւ
որ
Նոր
կայմ
մըն
ալ
չիյնար
կարմիր
ճողփիւնով։
Երբ
ա՛լ
հրաշէկ
կոյտ
մը
մնաց
բոլորէն ,
Տեսայ
թէ
ինչպէս
նաւավարը
յետին
Նաւակի
մը
մէջ
հեկալո՜վ,
մահօրէ՜ն ,
Կը
հեռանար
վիզը
ծռած,
աչքն
յետին։
Տղայ
էի։
Բայց
դեռ
հիմա
քանի
որ
Արիւն
կ’երթայ
իմ
ծեր
սրտիս
մէջ
վայրի ,
Ու
կը
պատէ
աչքերս
մութն
ահաւոր
Կը
տեսնեմ
նաւը
որ
կ’այրի,
որ
կ’այրի…։
Ու
այս
անգամ
կը
հասկնամ
քեզ,
կեանք֊նաւ ,
Դուն
որ
անձայն
աղաղակի
պէս
գուժկան ,
Անյուսութիւն,
անդունդներու
վրայ
խոնաւ
Լռին
կ’այրիս,
եղեռնական ,
հեգնական…։
Ու
ինձ
այսպէս
կը
թուի
թէ
Սէրն
է
այն
Որ
կը
մեկնի
նաւավարին
պէս
յետին ,
—Սէր
մը
եթէ
վարէր
ղեկըդ
լռելեայն
—
Ան
ալ
կ’երթայ,
վիզը
ծռած,
աչքն
յետին։
Ու
դուն
կ’այրիս,
եղեռնակա՜ն ,
հեգնակա՜ն…։
1909
