Թարգմանութիւններ

ՑՈՐԵԿ

Ցորեկ, դշխոյ ամառուան, դաշտին վրայ փռուած մունջ,
Ծածկոյթներու պէս արծաթ՝ լուրթ երկինքէն կ՚իջնէ վար ։
Ամէն ինչ լուռ ։ Փողփողի՛, հրդեհի օդը՛ անշունչ.
Հողը թմրեր է համակ՝ պարեգօտին տակ հրավառ ։

Տարածութիւնն է անծայր, դաշտերուն վրայ շուք չիկայ ։
Եւ ցամքած է այն աղբիւրն ուր խմէին բիւր հօտեր.
Մութ, անորոշ սահմանով սա անտառն ալ հեռակայ՝
Կը քնանայ հոն անշարժ, հանգիստով մը ծանրաբեռ ։

Լոկ մեծ, հասուն ցորեններն, ծովու մը պէս ոսկեհեր,
Ալ չուզելով քնանալ՝ կը թաւալին հոն հեռուն.
Նուիրական այն հողին խաղաղասէ՜ր որդիներ՝
Անոնք քամեն աներկի՛ւղ՝ ըմպանակը արեւուն ։

Հառաչի մը պէս իրենց հոգիներէն հըրավառ
Իրենց միջեւ փսփսացող ծոցէն ծանըր հասկերուն՝
Մերթ ծածանում մը ծընի դանդաղածո՜ւփ, մեծափա՜ռ,
Ու կը մեռնի փոշելի հորիզոնին մէջ հեռո՜ւն ։

Մօտը, պառկած խոտին մէջ, ճերմակ քանի մը եզներ,
Լորձունք թափեն իրենց հաստ ակռաներէն յամրաբար.
Եւ հետեւին նուաղուն, աչքերով սեւ, անվեհեր,
Երազներու ծիրերուն, որ երբեք չեն վերջանար ։

Թէ ցորեկին անցնիս դուն հրավա՜ռ այդ դաշտերէ՝
Սիրտըդ լեցուն հրճուանքով կամ դառնութեամբ մը անլուր,
Փախի՛ր, բնութիւնն է պարապ, եւ արեւը կը սպառէ.
Ոչ ոք հոս է կենդանի, ոչ ոք զըւարթ կամ տըխուր ։

Բայց խնդալէն կամ լալէն՝ երբ յուսախաբ վերջապէս,
Մոռացումին ծարաւած՝ աղմկալի աշխարհին,
Չի գիտնալով ա՜լ սիրել կամ անիծել, թէ կ՚ուզես
Ըմպել վայելքն հեշտութեան մը գերագոյն, տրտմագին,

Եկո՛ւր. քեզի կը խօսի արեւն լեզուով մեծափա՜ռ,
Ընկղմէ դուն անվախճան խո՜րն անողոք իր բոցին,
Եւ յետնագոյն արօտներն վերադարձիր յամրաբար,
Սիրտըդ թաթխած եօթն անգամ՝ ոչինչի՛ն մէջ երկնային ։