Հացին երգը

ՀՈՒՆՁՔ

Թող սոթտըւին թեզանիքներ, գերանդիներ թող յեսանուին.
Այսօր երկու հազար մըշակ կը հնձեն ցորե՛նը եւ գարին:

Քա՜ղցր է թաղուիլ հասկերուն մէջ՝ որոնց քիստերը խարշափուն
Կը խառնըւին բաց կուրծքերու անտառացած թուխ մազերուն:

Քա՜ղցր է լողալ յամառօրէն որաներուն մէջէն հեղեղ.
Ըզգալ ուռիլը բազուկին երակներուն արեւազեղ:

Ահաւասիկ գերանդիներ, կատաղութի՛ւն փայլատակի,
Ցորեններուն մէջ իբր արծաթ կ'ընկըղմին, դուրս կ'ելլեն՝ ոսկի:

Հասկեր կ'իյնան շարուեշարան, եւ կ'արիւնին կակաչներ լուռ.
Բըլուրներուն քօղը խարտեաշ կը ծալլըւի լայնասարսուռ:

Ծըփանքներ նո՛ր ծըփանքներու ներքեւ ընդմիշտ կը փըլուզին.
Ալիք կ'ըլլան ակօսին մէջ ծովե՛ր, ծովե՛ր, ծովե՛ր դեղին:

Ու կ'ընդլայնին դաշտեր, սարեր, խոզաններով միշտ քըստմընած.
Հովիտին մէջ հեղեղներ կան՝ որ կը ցամքին կամաց կամաց:

Յանկարծ թուփեր կը յայտնուին, կամ կը ցըցուի քար մը ճերմակ.
Առուակ մ'հեռուն կը փալփըլի, որ կը նիրհէր վարսակին տակ:

Մըշակներ կան՝ որ փարչն իրենց բերնին դըրած, Արե՜ւն ի վեր,
Կ'ըմպեն երկա՜ր ջուրը գըլգլուն՝ զոր աղբիւրէն հարսն է բերեր:

Ոմանք իրենց ափերուն մէջ՝ մերթ կը փըշրեն հասկ մը ատոք,
Եւ կ'օրհնեն թիւն հատիկներուն, ու կը ծամեն յետոյ զանոնք:

Հօտաղներ կան արտերէ արտ՝ որ ժիրաժիր կը յեսանեն
Աղօտ մահիկը մանգաղին, աղմըկելով լուռ միջօրէն:

Եւ կը հընձե՜ն, միշտ կը հընձե՜ն. թեւի ամէն լայն շարժումի
Ամառներու բերկրութիւնն է՝ որ քիստէ քիստ կը ծաւալի:

Օ՜, ի՜նչ կոծեր, հորիզոնէ հորիզոն ի՜նչ նըւաճումներ,
Ի՜նչ հեծկըլտանք հանճարներու, ի՜նչ փըլուզուող ովկիաններ:

Ու կը հընձեն, դեռ կը հընձե՜ն. մինչեւ շուքերը երկարին
Եւ շըփոթուին իրարու հետ ա՛լ սահմաններն անդաստանին:

Այն ատեն լուռ ճամբուն վըրայ կը տեսնըւին, շարան շարան,
Հընձուորները որ դէպ իրենց տընակներուն ճրագը կ'երթան:

Գերանդիներն անոնց ուսին կը ցոլցոլան լուսնկայէն,
Կը հովանան անոնց քըրտնած կուրծքերն անուշ ծըմակներէն:

Իսկ անդորրին մէջ դաշտերուն ահա ծըղրիդ մը արթընցած
Կը լեցընէ իր երգերով ամբողջ Անհունն աստեղամած: