Հացին երգը

ՃԱՐԱԿՈՒՄ

Բըլուրին գաղջ կողին վըրայ ընկողմանած
Սըրինգ կ'ածեմ.
Եզներըս լայն հովիտին մէջ, սըրտի երգով,
Ես կ'արածեմ:

Լուսնակն իջած է մանգաղուած լուռ արտերուն
Մակերեսին.
Կը ծաւալէ խոզաններուն մէջէն հեզիկ
Կաթը լոյսին:

Ջինջ գիշեր է: Երգս անհունէ անհուն, խաղաղ,
Կը ծըփծըփայ.
Եւ սըրինգըս, հովերուն հետ, իր ծակերէն
Շաղե՜ր կու լայ:

Հեռո՜ւն կը լսեմ բոժոժներն իմ նախիրներուս,
Որոնք կ'արծին
Ցորեաններուն ծիղն՝ ոռոգուած մեղրերուն մէջ
Ծիր Կաթինին:

Կը լըսեմ մուշ մուշ ճարակումն՝ առուեզերքի
Թուփերուն մէջ՝
Ուր մոզին իր դունչը մըխած՝ կը բըզըքտէ
Խոլորձը գէջ:

Ցուլերն ամէն, գըլուխնին կախ, կարծես դիւթուա՛ծ
Ինձ կ'երեւան.
Գոմէշներուն բիբերն ահեղ՝ աստղերուն տակ
Մերթ կը շողան:

Կ'ընէ միջատ մը, շուրջն անոնց, ճաճանչաթիռ
Միշտ ելեւէջ:
Ճերմակ եզը, կարծես կուռք մ'է, ձուլուած լուսնին
Արծաթին մէջ:

Կը ճարակի՜ն, հովուն տըւած թաւ պոչերնին.
Եւ կը խըմեն
Իրենց մազոտ ու բաբախուն ականջներով
Սրընգիս ակէն:

Կը ճարակի՜ն, բութ ակռաներն իրենց՝ մինչեւ
Կանանչանան,
Եւ որովայնն անպարագիծ լեցուի՛, լեցուի՛
Մարագի նման:

Այն ատեն ա՛լ դաշտերուն մէջ կը մակաղին
Մեծազանգուած,
Մէկը միւսին կըռնակին վրայ, որոճալով,
Դունչը դըրած:

Մինչեւ որ ա՛լ Արփին ծագի, լոյսն արտին վրայ
Իջնէ սարէն,
Եւ ժողվէ ցօղն, յակինթ յակինթ, անոնց խոնաւ
Եղջիւրներէն: