Հացին երգը

ԿԱԼԵՐ

Կալերուն մէջ ես կը նըստիմ երազուն
Հովանիին տակ էշիս՝
Որ քովըս սա կոճղին կապուած՝ կը շըփէ
Աղու ծընօտը՝ ուսիս:

Տափաստանին վըրայ, խաղաղ, կը փըռուի
Ճերմակ ալիք մ'արեւու՝
Որուն մէջ լիւղ կու գան դէզերն, եւ կըրիան
Եկեր է հոն տաքնալու:

Թեւը հովին, ծանրացած գաղջ բոյրերով,
Հազիւ ծոյլ ծոյլ կը շարժի:
Կովին ըստուերը փառահեղ լոյսին վրայ՝
Սեւ կարկըտան մ'է լայնշի:

Շինականն իր կահն ու կազմածը բերած՝
Հոն հիմներ է նո՜ր գիւղակ…
Հեռուն՝ լըքուած իր մամռապատ շեմին վրայ
Կը հըսկէ գամփռը մինակ:

Կալերուն մէջ դէզը՝ ծեփուած արեւով՝
Կարծես տընակ մ'է ոսկի:
Տերեւախիտ ծառին զով շուքը կ'ըլլայ
Առագաստ մը նոր հարսի:

Ու ես նըստած հովանիին տակ էշիս
Կ'երգեմ քաջերը հողին՝
Որոնք մանգաղն հազիւ կախած պատն ի վար՝
Կը կըրթեն ցուլը՝ կամին:

Կ'երգեմ հօտաղն՝ որ կը հարթէ կալատեղ
Լողքարի՛ն զինքը լըծած,
Մինչ քըրտինքով կը թըրջըւի շապիկն իր
Կուրծքին վըրայ՝ պատըռտած:

Կ'երգեմ հարսերն՝ որ հինան դեռ մատերնուն՝
Կը մաղեն ժիր ժիր գարի.
Կը թափթըփին իրենց մաղին ծակերէն
Կարծես շիթեր գոհարի:

Կ'երգեմ մշակներն՝ որ սայլերուն կատարին
Աստուածներու պէս կանգուն՝
Երկժանիով կատաղօրէն կը քանդեն
Ճակատն հըսկայ դէզերուն:

Կա՜մը կ'երգեմ՝ որ կը նաւէ շուրջն հունձքին
Իբրեւ հրագոյն՝ լիճի վրայ,
Յետոյ ցորե՜նն աշխարհածուփ՝ որ արդէն
Յարդերուն մէջ կը լողայ:

Օ՜, ի՜նչ քաղցր է երթալ խառնուիլ էութեամբ
Այդ սըրբագոյն վաստակին.
Տըրեխներէդ մինչեւ մազերդ համակուիլ
Մըղեղներուն մէջ դեղին:

Փուռի կայծի՜ն, դաշտի հացի՜ն ի խնդիր
Ըլլալ Պա՜նը կալերուն,
Վերադարձնել ջաղացքներուն սըրտին մէջ
Իրենց երգերը անհուն: