ՇՔԵՂ
ՕՐՀԱՍ
Երկընքի
մե՜ծ
դուռներուն
պէս
Բա՛ց
հոգիիս
թեւերդ
մարմար.
Եթէ
մեռնի՛մ
իսկ
յուզումէս՝
Այդ
մահն
ապրի՛լ
է
ինձ
համար…
Թո՛ղ
որ
հանգչի
կուրծքիդ
ձիւնին՝
Հիւանդ
հոգիս
ու,
շընչահատ,
Թող
քեզ
հըծծէ
Երազն
իր
հին
Որ
զիս
այսքա՜ն
ըրաւ
գունատ…
Ու
թող
մեռնի
հոգիս
այդպէ՛ս.
-
Հպա՛րտ՝
հպարտ
մարմնիդ
վըրայ.
Լոկ
իր
Երազն
հըծծելով
քեզ…
Զի
ես
կ՚ուզեմ
որ
ան
սուրա՜յ
Մահուան
գըրկին
մէջ
իսկ
ինկած.
Ես
սիրեցի
քեզ
իբր
աստուած…
։