Վասն
Ձիթենեաց:
Նախ
արժան
է
զօգտակար
եւ
զամէնընդունելի
եւ
զվայելուչ
եւ
զօրհնեալ
զձիթենւոյս
զդրութիւնն
եւ
զսահմանն
ընդ
գրով
արկանել.
եւ
ապա
զբարեբուղխ
պտղոյն
զպարարտ
եւ
զօգտակար
իւղոյն,
վասն
զբօսանաց
մարդկան.
որպէս
աւանդեցաւ
մեզ
'ի
հնարագէտ
իմաստնոցն,
որք
կամեցան
յիւրեանց
վաստակոցն
վայելել
զկենցաղս,
եւ
յայլոցն
հրաժարել:
Ուստի
արժան
համարեցաք
նախ
առաջին
այն
ծառոցն
թէտպիր
դնել՝
որք
թափեն
զծաղիկն
եւ
ապականեն
զպտուղն.
եւ
ապա
զտնկելն
եւ
զսերմանելն,
զտածելն
եւ
զշինելն:
Եւ
նախ
առաջին
սահման
է,
որ
մարդ
թէ
սուրբ
լչինի
յախտից
եւ
'ի
մարմնական
աղտեղութեանց,
չմերձենայ
'ի
ծառն,
ոչ
'ի
հօտել
եւ
ոչ
'ի
տնկել
եւ
ոչ
'ի
քաղել
զօրհնութեան
պտուղս:
Այլ
արժան
է
որ
գործեն
զսա
մաքուր
եւ
սուրբ
յամենայն
աղտեղութեանց
լինիլ,
մանաւանդ
այնոքիկ
որ
են…
զպտուղն՝
պարտ
է
որ
ամենեւին
կոյսք
լինին
'ի
կանանց
խառնակութենէ.
եւ
թէ
ոչ՝
վնաս
է:
Եւ
հինքն
այնպէս
են
ճշմարտեալ,
որ
Կիլիկիոյ
երկիրն
եւս
առաւել
Անարզաբոյ
թեմն՝
լաւ
եւ
գովելի
պտուղ
եւ
անուշահամ
ձէթ
ունի
քան
զայլ
երկիր.
եւ
կայսերացն
եւ
մեծամեծաց
անտի
բերէին՝
վասն
մարմնաւոր
պիտոյից
իւրեանց.
եւս
առաւել
Կիւլիկեցիք
եւ
Ադէխացիք
այսպէս
առնէին
սրբութեամբ
զգործն,
եւ
այնու
առաւելուին
'ի
գործն
ազնուաբար
քան
զայլ
գաւառսն:
Եւ
զայս
Յուլիանոս
իմաստունն
եւ
բնութեանց
գիտօղն
եգիտ
եւ
ուսոյց
մարդկան:
