Տաղեր

Քանի ման գաս էդ քուչէնիդ,
Եկ սէյր արա մեր պաղչէնին,
Նոր է բացուէր վարդ ղօնճէին,
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Սանդուխտ-սանդուխտ կապեցին,
Ի պատն ելան դուռն բացին,
Մէջ գիշերին թրատեցին.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Գետն կու գայ երես-երես,
Խօճայ, քո աստուածն կու սիրես,
Այս գոզերոյս թէնպէհ առնես.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Դու ես նստել սազով, տամով,
Գինի խմես ոսկի ճամով,
Տէրտէրանին խաչէլամով.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Անապատումն օրդու ունիս,
Եկեղեցին քեզ սիւն ունիս,
Մէջ կուսանաց դու քոյր ունիս.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Աչքեր ունիս, հրեզին է,
Ունքեր ունիս, սիրտս կայրէ,
Մէկ մ՚ալ քեզ պէս մայրդ բերէ.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Քեօշկ ես շիներ, բարձր սարայ,
Հինգ տեղ ունիս թրի եարայ,
Եղբայր չունիս, կանչէ հարայ.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Սանդուխտ-սանդուխտ կապեցին,
Կէս գիշերուն ձայն հանեցին,
Խօրոզխօսուն թրատեցին.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Իշտէ դորա սրտիդ խոցն,
Զոր հարցանեմք ձեր Պօղոսն,
Աճէպ կու գայ զատկին փոսն.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Կարդացեր ես եչն ու եւըն,
Հայիֆ չէ՞ դուն հագնիս սեւըն,
Քո հագուստըն ալ զար պիտի.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Տեսօքդ անչափ ես գեղեցիկ,
Շատ թուրքերուն եղեր խոցիկ,
Պէնկեր ունիս տասն ու վեցիկ,
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Քան Սողոմոն ես իմաստուն,
Եւ քան զՅովսէփ ես գերագոյն,
Երես ունիս քան վարդի գոյն.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Աղվոր ես դու քան զամենայն,
Խօճայ, չի գտվիր քեզի նման,
Մեզ խոցեցիր համանգամայն.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ:

Իսպահանու վարդն դու ես,
Շահ Ապասին ցանկալի ես,
Ամէն ազգաց գովելի ես.
Վա'յ մին Նազարէթ, ճան Նազարէթ,
Խաներ ու սուլթան Նազարէթ: