Տաղ ղարիպի

Ինձ ումէտ կայր եւ կուման վանց քո գալուտ,
Ակն ունէր սիրտս ու մնայր քո խնդալուտ,
Լուկ բերին թուղտ մի սեւած յանկարծ մահու,
Թէ` Ա՛ռ, կարդա՛, եղբա՛յր, ու տես, որ չեմ գալու:

Այս յետին գիրս ու խապարս որ չեմ գալու,
Ոչ ունիմ ձեռք ու մատունք գիր գըրելու,
Թէ ունիս, դու ճար արա՛, հասիր հոգոյս,
Մահն է եկեր, զիս կու տանի յաշխարհ հեռու:

Սար ու ձոր, ծով ու ցամաք դարձ ի լալոյ,
Ողբացէք մարդ ՚ւ անասուն ամէն լեզուն,
Ես անկայ խիստ անճարակ դուռն ի մահու,
Լուք լնում զաչս ու թափեմ նըման գետու:

Ա՛յ հոգի, պահ մի յամէ մարդ կայ գալու,
Զենեհար տամ գրող վասն աստուծոյ,
Ինձ համբեր տուր եւ մօհլաթ մէկ գիշերու,
Ինձ եղբայր կայ` միթէ գայ, խիստ է հեռու:

Թափեցաւ խելքս ի գլուխս, չունիմ լեզու,
Քաղեցաւ գունս յերեսէս, աչքս ի լուսոյ,
Թուլացաւ բոլոր մարմինս զինչ մեռելոյ,
Կիսամահ կամ եւ մնամ եղբոր գալու:

Եղբա՛յր, ինձ յէ՞ր ես խըռով կամ վասն որո՞ւ,
Հասնէ՞ր միթէ ի քեզ ձայնս իմ լալու,
Խիստ ատեն եմ, ինձ հասիր վանց աստուծոյ,
Շատ գանգատ կայ իմ սըրտիս քեզ ասելու:

Առաջին մարդն էր Ադամ մինչեւ ի Նոյ,
Ի Նոյէ մինչ ի ծնունդն Աբրահամու,
Չէ եղեր զքան զիս ողորմ, ոչ լինելու,
Կարօտած կամ եւ մնամ եղբօր տեսու:

Լրջացիր անձն իմ, թափէ զքեզ ի գինու,
Թէ հարբած ես, թէ ի քուն, դու զքեզ զարթո՛ւ,
Երբ երթա մարդն ու հասնի դուռն ի մահու,
Ո՛չ եղբայր օգնէ եղբօր, ո՛չ հայր որդու:

Երանեալ կոյս Մարիամ, կոյս տաճար լուսոյ,
Բարեխօսեա՛, քո որդոյդ, մայ՛ր աստուծոյ,
Զմեր ննջեցեալսն լուսով պայծառացո,
Եւ զամէն ղարիպ յիւր տեղն բարով հասո՛: