Պատմութիւն

Այլ քաղաքի, եւ քաղաքի այսպիսում, որ հոյակապ եւ ականաւոր էր ամենայն աշխարհաց, իբրեւ զքաղաք որ ի վերայ լերինն կայցէ. եւ ծով եւ ցամաք երկնէր եւ առատանայր կրել ի սմա զզօրութիւն իւր. որպէս բարձրն Եսայիաս վասն Երուսաղեմի մարգարէանայր։ Արդ սա յառաջինսն՝ մինչդեռ բարեացն առատութեամբն պսակեալ էր, ամենայն ինչ ըստ մտի էր սորա. եւ նման իմն էր նորահարսն կնոջ, որ գեղոյն վայելչութեամբ եւ զարդուցն պայծառութեամբ՝ ցանկալի գոլ ամենեցուն։ Քանզի իշխանք սորա էին մարդասէրք, եւ դատաւորքն արդարադատք եւ կաշառուցն ներողք։ Վաճառականք՝ եկեղեցւոյ շինողք եւ զարդարիչք, կրօնաւորաց օթեւանք եւ հանգուցիչք, եւ առ աղքատս ողորմածք եւ դարմանիչք։ Ոչ գոյր խաբէութիւն ի վաճառսն, եւ ոչ նենգութիւն ի տուրեւառիկ փոփոխմունսն։ Ընդ բամբասանօք էր վաշխից եւ տոկոսեացն շահք, եւ խոտեալ եւ անարգեալ էր ի նուէրս ընծայից պատարագ նոցա։ Ամենեցուն մի նախանձ էր բարեպաշտութեան. քահանայք սորա սրբակեացք եւ աղօթասէրք, եւ եկեղեցական սպասու հլուք եւ հպատակք։ Վասն որոյ վաճառականք սորա փառաւորք, եւ առգնօղքն թագաւորք ազգաց։ Եւ իբրեւ ակն մի պատուական լուսագեղ պայծառութեամբ փայլէր քաղաքս մեր ի մէջ ամենայն քաղաքաց, ամենեւին գեղեցիկ, բոլորովին զարդարուն։

Բայց յորմէ հետէ մտին յեկեղեցիս մեր Սեքստացիք եւ Պիհռոնացիք, եւ արդարութեան օրէնքն յանիրաւութիւն դարձաւ, եւ յարգի եղեւ արծաթսիրութիւն քան զաստուածսիրութիւն, եւ մամոնայ քան զՔրիստոս. յայնժամ ամենայն համեստութիւն կարգաց զառածեալ՝ յանկարգութիւն դարձաւ։ Իշխանք սորա գողակիցք եղեն գողոց, վրիժագործք եւ արծաթոյ ծառայք. դատաւորք սորա կաշառառուք եւ վասն կաշառոյ գողանային զիրաւունս. դատաստան որբոց ոչ առնէին, եւ յիրաւունս այրեաց ո՛չ խոնարհէին։ Վաշխից եւ տոկոսեաց օրէնք եդան, եւ ցորենոյ բազմապատկութիւն, որով երկիր պղծի եւ արգելու զարգանդ առ ի տալոյ զպտուղ ի ժամու իւրում առ ի կերակուր մարդկան։ Որ խաբէր զընկերն՝ պարծէր իմաստուն գոլ, եւ որ յափշտակէր՝ ասէր. Ես հզօր եմ։ Զտունս տնակից աղքատացն, եւ զսահմանս անդաստանաց նոցա յափշտակէին մեծատունքն, եւ չկաթէր ի լսելիս նոցա աստուածապատուէր անէծքն գրեալքն ի ձեռն Մովսեսի ծառայի տեառն. «Անիծեալ է, ասէ, որ յափշտակէ զարտս ընկերինե <Բ Օր. ԻԷ 17>։ Կամ զոր բարձրն Եսայիաս բողոք բարձեալ սաստէ այնպիսեացն. «Վա¯յ, ասէ, այնոցիկ, որ յարեն զտուն ի տուն եւ անդաստան առ անդաստան մերձեցուցանեն, զի զընկերին հանիցեն։ Նա աւանիկ ազդ եղեւ յականջս տեառն զօրութեանց այդ ամենայնե <Ես. Ե 8-9>, եւ որ ի կարգին է, լռեմ խնայելով ի ձեզ։ Չգոյր ի յիշատակ նոցա այգին Նաբովթայ, եւ Յեզաբէլ՝ որ յափշտակեաց զայն, թէ զի՛նչ կրեաց, որ մինչեւ ցայսօր փող հնչէ յամենեցունց լսելիս։ Բարձաւ եւ ի քահանայից երկիւղ եւ ընտրութիւն սրբութեան. նեղին եւ մղին մերձենալ ի սեղանն եւ սպասաւորեն անճառ խորհրդոյն որ հրեշտակաց է զարհուրելի, թո՛ղ թէ մարդկան, եւ զայն ի ձեռն արծաթոյ եւ ո՛չ Աստուծով. եւ ի մոռացօնս եղեւ սաղմոսական երգն որ ասէ. «Խոտեսցին այնոքիկ որ ընտրեալ են արծաթովե <Սաղմ. ԿԷ 31>։

Զի՞նչ ասացից եւ որ առ կանայս ամբաստանութիւն է. բաւական են առ ի յԵսայեայ ասացեալքն, չկարօտանան մերում բանիցս։ Քանզի նա զԵրուսաղէմի կանայսն՝ վասն զարդասէր լկտութեանն այսպէս յանդիմանէ. «Փոխանակ, ասէ, զի հպարտացան դստերք Սիովնի, եւ գնացին ի բարձր պարանոցե <Ես. Գ 16>։ Նախ զարմատոյն ամենայն չարեաց բուռն հարկանէ, զամբարտաւանութենէն ասեմ. զի նա է մայր եւ սկիզբն ամենայն չարեաց, զի ի մարդկանէ դեւս գործէ, եւ նոցին տանջանացն վիճակակից առնէ։ Արդ՝ ամենեցուն չար է ախտս այս, բայց կարի առաւել կանանց ազգի. վասն այսորիկ նախ զնոսա դատի, եւ ապա ի կարգ արկեալ յիշէ զստորինսն ընդ երկիր զքարշիլն, եւ զգինդսն, զմատանիսն, զապարանջանսն, զքօղէսն, զմեհեւանդսն եւ զայլն ամենայն։ Տե՛ս լսող, եւ զհատուցումն նոցին. «Փոխանակ, ասէ, ոսկի զարդուցն, գլխոյն կնտութիւնե <Ես. Գ 24>. զի ի զարդուցն մերկացուցեալ զգլուխն, զհերսն հատանէին ծաղր առնելով զնոսա։ «Փոխանակ ոսկի կամարացն չուան գօտի. եւ փոխանակ պատուական հանդերձիցն քրձազգեաց, ասէ, լինելե <Ես. Գ 24>. զի յորժամ ի գերութիւն հանդերձեցան, գերիչքն զայն շնորհեցին նոցա։

Ոչ վայրապար եղեւ ինձ անցանել ընդ այս ամենայն. այլ զի ցուցից, թէ որպէս ըստ կարգի նոցա յանցանքն մեր, նոյնպէս ըստ նոցա պարտ էր եւ խրատ ընդունել մեզ, եւ առաւել եւս։ Զի թէ նոքա առանց օրինակի զայն կրեցին, մերս քանիօ¯ն առաւել պատժոց արժանի չիցեն՝ յեի զնոսա մեզ օրինակ ունելոյ, եւ Քրիստոսի խրատուն՝ որ աղաղակէ եւ ասէ. «Թէ ո՛չ առաւելուցու արդարութիւն ձեր աւելի քան զդպրացն եւ զփարիսեցւոցն, ո՛չ մտանէք յարքայութիւնն երկնիցե <Մատթ. Ե 20>։ Եւ մեք ոչ յարդարութիւնն եւ եթ, այլ եւ ի մեղսն առաւել գտանիմք, եւ զո՞ր ներել թողութեան ունիցիմք։

Արդ տե՛ս զդիւրակշիռ եւ զդէպ հատուցմունսն։ Ելին Պարսիկք ի վերայ Երուսաղէմի, ելին եւ ի վերայ մեր. աւերեցաւ Երուսաղէմ, աւերեցան եւ քաղաքք մեր։ Մտին հեթանոսք ի տաճարն սուրբ, եւ յաւարի տարան զզարդարանս նորա, եւ պղծեցին զտաճարն սուրբ. մտին եւ յեկեղեցիս մեր, եւ համարձակեցան յանմտանելիսն, եւ պղծեցին պիղծ գարշապարօք զսրբութիւնս նորա. եւ կապուտ կողոպուտ արարին զզարդս նորա։ Հրայրեաց եղեւ տաճարն սորբ. այրեցան եւ ի մեզ փոխանակ միոյ տան՝ բազում եկեղեցիք. եւ առանց համարոյ անկան քահանայք նոցա ի սուր. եւ զմերոյս ո՞վ բերէ զհամար։ Ժա՛մ է ինձ ի դաւթական բանսն ելանել, եւ նորին ձայնիւ զմերս յօրինել զողբս. «Ընդէ՞ր տէր կացեր ի հեռաստանէ, եւ անտես արարեր զմեզ ի նեղութեան մերումե <Սաղմ. Ժ 1>, յանօրինել անիրաւին ի սրբութիւնս քո, եւ ի պարծիլ ատեցողացն զքեզ ի մէջ տօնից քոց. զի ահա մտին հեթանոսք ի ժառանգութիւն քո, եւ պղծեցին զտաճար սուրբ քո. այրեցին ի հուր զսրբութիւնս քո, եւ յերկիր խոնարհեցուցին զփառս եկեղեցւոյ քո. հեղին զարիւնս ծառայից քոց որպէս ջուր, ո՛չ որպէս յայնժամ՝ շուրջ զԵրուսաղեմաւ միայն, այլ՝ թէ ամենայն երկիրս լցաւ արեամբ սպանելոցն. իսկ զթաղելոց նոցա զհաշիւ եւ ի միտս անգամ ո՞ բերէր։

Բայց զքաղաքիս մերոյ զբազմադիմի եւ զանհնարին չարիս ընդ գրով ո՞վ կարիցէ արկանել. զի որպէս գրեալ է վասն սոդոմայեցւոցն, թէ «Արեգակն ծագեաց ի յերկիր, եւ տէր տեղաց ի Սոդոմ հուր եւ ծծումբ, եւ այրեաց զնաե <Ծն. ԺԹ 23-24>. նոյնգունակ եւ աստ ի ծագել արեւուն յերկիր՝ հասին ի վերայ անօրինացն ժողովք իբրեւ շունք քաղցեալք, եւ շրջապատեցին զքաղաքն. եւ մտին իբրեւ հնձողք ոճոյ ագարակի, եւ սուր առն ի վերայ եդեալ հնձեցին մինչեւ անջատեցաւ ի կենդանւոյ քաղաքս։ Իսկ զփախուցեալսն ի տունս կամ յեկեղեցիս՝ հուր հարեալ այրեցին անողորմաբար, բարեգործութիւն զիրսն կարծելով, որպէս կանխաւ Փրկիչն ասէր. «Եկեսցէ ժամանակ, զի ամենայն որ սպանանիցէ զձեզ, համարիցի պաշտօն մատուցանել Աստուծոյե <Յովհ. ԺԶ 2>. եւ զպատճառսն ինքն յայտ առնէ. «Եւ զայն արասցեն ընդ ձեզ վասն անուան իմոյ, զի ոչ ծանեան զիսե <Յովհ. ԺԵ 21>։

Նաեւ յօդոյ ձեռնտուութիւն եղեւ կործանական աւուրն. զի հողմ ուժգնակի շնչեցեալ՝ բորբոք արկանէր հրատին, մինչեւ ծուխն ծառացեալ յերկինս հասանէր. եւ ցնցուղք լուսոյ հրատին՝ յաղթէր ճառագայթից արեգականն։ Անդանօր էր տեսանել տեսիլ ողորմագին եւ զարհուրական յոյժ. զի ամենայն քաղաքն լի էր դրակամբք անկելոցն, վաճառոյ փողոցք եւ նրբափողոցք եւ ընդարձակ սրահք։ Իսկ զայրեցելոցն ո՛վ կարիցէ բերել զհամար. քանզի որք ի սրոյ շողալոյն փախստական եղեալ՝ ի տունս ուրեք ի թաքստի եղեն, ամենեքեան նոքա հրայրեացք եղեն։ Իսկ զքահանայսն, զորս յեկեղեցիս ըմբռնեցին՝ հրով ծախեցին. եւ զորս արտաքոյ՝ զոմանս սպանեալ, եւ զմեծամեծ խոզեանն եդեալ ի գիրկսն առ ի նախատինս մեզ, եւ յայպն կատականաց տեսողացն. իսկ զթիւ քահանայիցն, որք ի սուր եւ ի հուր վախճանեցան՝ գտաք աւելի քան զհարիւր յիսուն, որք վիճակի տեարք էին եւ եկեղեցւոյ. բայց զեկամտիցն, եւ որք յամենայն աշխարհաց անդր հանդիպեցան, զնոցա ո՛վ կարէ բերել զհամար։

Այսոքիկ են չարաչար պատմութիւնք քո, ո¯վ քաղաք երջանիկ եւ երանելի, յղփացեալ, ականաւոր ի մէջ աշխարհաց։ Այժմ ամբարձ զաչս քո, եւ տե՛ս զորդիս քո վարատեալս ի գերութիւն, զտղայս քո անողորմաբար հարեալս զքարի, զերիտասարդս քո այրեցեալս ի հրոյ։ Մեծահարկի եւ փառաւոր ծերք անկեալք ի հրապարակի. հովասուն եւ բարեկեցիք կոյսք եւ կանայք՝ անկեալք ի խայտառականս, եւ հետի ոտիւք վարեալք ի գերութիւն։ Առ մեզ կատարեցան դաւթական ողբոցն երգք. «Մատնեաց, ասէն, ի գերութիւն զզօրութիւնս նոցա, եւ զգիւղս նոցա ի ձեռս թշնամեաց նոցաե <Սաղմ. ՀԷ 61> եւ որ ի կարգին է. բայց Քրիստոս յամէ զզարթնուլն, եւ ոչ որպէս յայնժամ։

Այլ որ վասն Արծինն տխրական պատմութիւնս աստանօր զկայ առցէ. զի մեք զամենայն անցս չարեացն ոչ կարացաք ընդ գրով արկանել, այլ զթողեալն ի մէնջ՝ յաւերակացն ուսանի խնդրօղն։ Այսոքիկ երկուց էր տեղեաց՝ լերինն եւ քաղաքիս զողորմելի պատմութիւնս. զոր աչօք մերովք տեսաք եւ ընդ փորձ չարեացն անցաք, զայն միայն գրեցաք. իսկ զայլ գաւառաց եւ զքաղաքաց զանցս աղետից, ո՛յր միտք բաւեն։ Այնոքիկ երկայն բանի պիտոյ են եւ ժամանակի. մեք զմերս ըստ կարի մերում համառօտեցաք։