Քաղաքս
այս
ի
բազում
ժամանակաց
հետէ
չէր
զփորձ
չարեաց
առեալ.
վասն
որոյ
յանհոգս
եւ
յանկասկածի
կէին,
հարստացեալք
բազում
ընչեղութեամբ
ի
ծովէ
եւ
ի
ցամաքէ
ամբարեալ։
Արդ
ի
գալ
մեծի
յայտնութեան
տեառն
մերոյ,
ի
գիշերին՝
յորում
ուրախական
ձայնիւ
դասք
քահանայից
հանդերձ
բազմամբոխ
ժողովրդովքն
զպաշտօն
աւուրն
կատարէին,
յանկարծակի
ի
վերայ
հասին
զօրք
անօրինացն։
Եւ
քանզի
առանց
գիշերադիտաց
էր
քաղաքն,
մտեալ
ի
ներքս,
սուր
ի
վերայ
առն
եդեալ,
անողորմ
կոտորեցին
զամենեսին,
որ
յոյժ
ողբոց
արժանի
է
պատմութիւնս։
Քանզի
օրէն
է
քաղաքաց
ի
տէրունական
տօնսն
բազում
զարդարանօք
վայելչանալ
արանց
եւ
կանանց,
ծերոց
եւ
աղայոց
ըստ
ուժոյ
եւ
ըստ
կարողութեան,
ըստ
նմանութեան
գարնանաբեր
ծաղկանոցաց։
Որ
եւ
զսոսա
այսպէս
գտեալ,
յանկարծակի
վայիւք
եւ
ողբովք
լի
եղեւ
քաղաքն։
Զքահանայսն
ի
պաշտամանցն
լռեցուցին,
եւ
զսաղմոսասացսն
ի
սաղմոսական
երգոցն.
հատաւ
երգ
օրհնութեան
ի
բերանոյ
դպրաց
եւ
տղայոց։
Անդանօր
էր
տեսանել
տեսութիւն
ողորմագին
որ
զքարինս
եւ
զանշունչ
արարածս
անգամ
շարժէր
յողբս
հառաչանաց.
թո՛ղ
թէ
զզգայունս
եւ
զկենդանիս։
Մեծահարկի
եւ
պատուական
վաճառականք
չարաչար
մահուամբ
սպանեալք.
երիտասարդք
եւ
ըմբշամարտք
ի
փողոցսն
սրակոտորք.
պատուական
ալիք
ծերոցն
արիւնաշաղախ
առ
նոքօք
անկեալք.
եւ
այսպիսօրէն
գործովք
սպառեցաւ
քաղաքն
յարանց.
եւ
թէ
ոք
ժամանեաց
յամուրն
ելանել
որ
ի
վերայ
քաղաքին
կայ,
նա
միայն
ապրեցաւ։
Եւ
մնացեալ
զօրն
ողջոյն
ի
տեղւոջն
խիլ
արկեալ
բրեցին
զտունսն,
եւ
ապա
հուր
հարեալ
այրեցին
զքաղաքն,
եւ
ինքեանք
առեալ
զգերի
եւ
զկապուտ
քաղաքին
գնացին
յաշխարհն
իւրեանց։
