ԽԷ
(ԻԵ)
Գ.
12
1
Ո՜,
[խնամք
]
մարդասիրին.
ոչ
միջնորդաւք
յանդիմանէ
որպէս
թագաւորք
առնէն
եւ
դատաւորք`
զմահապարտս,
այլ
ինքնին
թագաւորք
եւ
դատաւորք`
զմահապարտս,
այլ
ինքնին
նախոտիցն
տայ
զգայութիւն
տա
ձայնի`
յորմէ
թագչին
։
2
Եւ
աստ
տնկեաց
ի
բնութիւնս
զմտացն
խիղճս
միշտ
ընդ
մեզ
լինել,
եւ
կռփել
զկնի
մեղացն
եւ
անհաշտ
պատերազմել`
մինչեւ
հանցէ
զցաւն
կսկծմամբն։
3
Բայց
եթէ
ի
ծառոյն,
ասէ,
յորմէ
պատուիրեցի,
քեզ
հարցմամբ
եւ
կարծեաւք
դնէ
զբանն,
զի
ինքն
խոստովանեսցի
խոնարհութեամբ
եւ
գտցէ
քաւութիւն։
4
Եւ
ասէ
Ադամ,
կինս
զոր
ետուր
ինձ,
սա
ետ
ինձ
ի
ծառոյ
անդի
եւ
կերայ։
5
Յանդգնութեամբ
ետ
զպատասխանին,
պատճառելով
ոչ
միայն
զկինն,
ա'յլ
եւ
զպտուղ
կնոջն
զԱստուած,
որ
ի
բարին
գործել
ետ
նմա
աւգնական
եւ
ոչ
իշխան
արկանելոյ
ի
մեղս։
A30ա,
H
51ա։
