Ղարիպին
սիրտն
է
ի
սուգ,
դարդն
է
խորուն,
Զօրնն
շրջի
նա
դռնէ
դուռ
մինչ
իրիկուն,
Թէպէտ
պառկի
մէջ
անկողնուն,
մնայ
արթուն,
Աչքն
ի
լալուն
չի
դադարիլ,
որ
լինի
քուն:
Ղարիպին
քունն
է
հատել,
աչերն
է
բաց,
Արտասունքն
յարիւն
կտրել,
երեսն
է
թաց,
Հառաչելով
կու
բորբոքի,
սիրտն
է
խոցած,
Կաղաղակէ,
թէ`
Հոգիս
առ,
իմ
Տէր
աստուած:
Ղարիպ,
օտար
եմ
ու
պանդուխտ
ու
մոլորած,
Հարած
է
զիս
չարխի
նետով,
խոցս
է
բլած,
Ջիկարս
խօն,
վարամ
կապել,
սիրտս
արիւնած,
Բաժանուել
եմ
տանէս-տեղէս,
իմ
սիրելեաց:
Ղարիպ
եմ,
չունիմ
ծնօղ,
ո'չ
ազգական,
Ո'չ
բարեկամ`
սրտով
բոլոր
ինձ
օգնական,
Ամէն
կու
գան
զիս
կու
խոցեն,
նոքտա
կու
տան,
Իմ
ազգն
շատ,
քանց
ամենուն,
մէկ
մի
չկայն:
Ղարիպ
եմ
յօտար
աշխարհ,
ազգէ
մոլար,
Չունիմ
ծնօղ,
ո'չ
ազգական,
ո'չ
քուր
՚ւ
եղբար,
Ձեռքս
ի
ծոցիս,
ափս
երեսիս
կամ
ի
շուար,
Հողս
օտար,
գեղս
ատելի,
տեղս
է
դիժար:
Ղարիպ
եմ
յօտար
երկիր,
չունիմ
մերամ,
Որպէս
զնաւ
վերայ
ծովին
ես
կերերամ,
Միտքս
մոլար,
ճիկարս
խօն,
սիրտ
վարամ,
Բերանս
դառն,
ջուրս
լեղի,
հացս
է
հարամ:
Ղարիպ
խղճուկ
եմ,
եղկելի
եւ
մուրական,
Զով
ոք
չունիմ
ինձ
կարեւոր
ասպնջական,
Կամ
թէ
չգիտեմ,
թէ
իմ
սիրելիքն
ինչ
հալի
կան,
Որ
զիս
թողին
օտար
յերկիրս
անտիրական:
Ղարիպն
ապրի
սուգ
ու
տրտում,
դառն
ու
դիժար,
Յիշէ
զիւր
ազգն
եւ
սիրելիքն
հաւասար,
Բորբոքելով
նա
հառաչէր,
նստէր
ու
լար,
Որ
աչերուն
արիւն
թափեր
երեսն
ի
վայր: