Տաղեր

Ղարիպին սիրտն է ի սուգ, դարդն է խորուն,
Զօրնն շրջի նա դռնէ դուռ մինչ իրիկուն,
Թէպէտ պառկի մէջ անկողնուն, մնայ արթուն,
Աչքն ի լալուն չի դադարիլ, որ լինի քուն:

Ղարիպին քունն է հատել, աչերն է բաց,
Արտասունքն յարիւն կտրել, երեսն է թաց,
Հառաչելով կու բորբոքի, սիրտն է խոցած,
Կաղաղակէ, թէ` Հոգիս առ, իմ Տէր աստուած:

Ղարիպ, օտար եմ ու պանդուխտ ու մոլորած,
Հարած է զիս չարխի նետով, խոցս է բլած,
Ջիկարս խօն, վարամ կապել, սիրտս արիւնած,
Բաժանուել եմ տանէս-տեղէս, իմ սիրելեաց:

Ղարիպ եմ, չունիմ ծնօղ, ո'չ ազգական,
Ո'չ բարեկամ` սրտով բոլոր ինձ օգնական,
Ամէն կու գան զիս կու խոցեն, նոքտա կու տան,
Իմ ազգն շատ, քանց ամենուն, մէկ մի չկայն:

Ղարիպ եմ յօտար աշխարհ, ազգէ մոլար,
Չունիմ ծնօղ, ո'չ ազգական, ո'չ քուր ՚ւ եղբար,
Ձեռքս ի ծոցիս, ափս երեսիս կամ ի շուար,
Հողս օտար, գեղս ատելի, տեղս է դիժար:

Ղարիպ եմ յօտար երկիր, չունիմ մերամ,
Որպէս զնաւ վերայ ծովին ես կերերամ,
Միտքս մոլար, ճիկարս խօն, սիրտ վարամ,
Բերանս դառն, ջուրս լեղի, հացս է հարամ:

Ղարիպ խղճուկ եմ, եղկելի եւ մուրական,
Զով ոք չունիմ ինձ կարեւոր ասպնջական,
Կամ թէ չգիտեմ, թէ իմ սիրելիքն ինչ հալի կան,
Որ զիս թողին օտար յերկիրս անտիրական:

Ղարիպն ապրի սուգ ու տրտում, դառն ու դիժար,
Յիշէ զիւր ազգն եւ սիրելիքն հաւասար,
Բորբոքելով նա հառաչէր, նստէր ու լար,
Որ աչերուն արիւն թափեր երեսն ի վայր: