Տաղեր

Փա~ռք քեզ թագաւոր փառաց,
քեզ փառք տան յաշխարհս ամենայն,
Ես եմ մեղաւոր անդարձ,
փառք չասի, ոչ օր մի մեղայն:

Հանցկուն չար, հպարտ էի,
չափ չկայր յիմ հպարտութեան,
Ո'չ հաց՚մ աղքատի տվի,
՚ւ ո'չ գնացի ի ժամատեղեան:

Ես խիստ բարձրամիտ էի,
ինձ ումէկ դրի Նռանայն,
Այնոր բարկացար, Տէ'ր, ինձ
ու ձեռնէս առիր զիմ տղան:

Գոչեմ, հառաչեմ լալով,
պաղատեմ, փառք քեզ տիրական,
Ալվի քաղցրացիր, Տէ'ր, ինձ,
մի' ձգեր զիս ոտից կոխան:

Հա'յ, իմ Նռանայ դստրիկ,
Նռանայ, սուրաթդ աննման,
Աւա~ղ քո կանանչ արեւուն,
որ մտաւ ի հող ՚ւ ի զնտան:

Վախեմ իմ մեղացն մեռար
կամ սրբունքն ինձ բարկացան,
Ուր է, թէ աստուծով լինէր
քեզ դասէր իւր աջակողմեան:

Ինձ անճարիս ճար արա,
մէկ ու ճար դուստր իմ սիրական,
Դու զիս բնաւեր արիր,
զինչ պայղուշքն աւերքն կենան:

Թէ ի տանէս դուրս ելանեմ,
դուսն լոյս, աչերս է մթան,
Սեւ լաթ տիւլպէնտով սրբեմ,
զարտասուքս առեր, լոյս չտան:

Դառնամ դուռն ի ներս մտնում,
տունն սուգ առեր, կու տքայ,
Մէրթէկնին շվար առեր,
գերաննին ամէնն փոշիման:

Գնացեր է տանդ շնորհքն,
թունտրեզերն եղեր աւեր խան,
Աւելդ ալ աւաղ կասէ,
թէ բերէք իմ նոր բուրաստան:

Թէ ելնեմ ի քունճդ ի վեր գնամ,
քունճդ խոր, զէտ մութ զնտան,
Դառնամ սնտկնիդ հայիմ,
դուռն փակ, կողպաքն ի վրան:

Թէ ելնեմ ի թարաքն երթամ,
փոշոտել, սարքն վար կու գան,
Դառնամ ի ծալքդ հայիմ,
ծալքդ ծալ, զաւազն ի վերան:

Թէ ելնեմ մառանըդ գնամ,
կարասնիդ ամէն ի շուրջ կան,
Աւաղ եւ բորբոք կասեն,
քունճպուճախն ինձի կու տան:

Թէ ելնեմ ես ի գոմն երթամ,
անասունք ամէն ի սուգ կան,
Կովերդ այլ կթող կուզեն,
թէ բերէք մեր նոր թուրվանտան:

Թէ ելնեմ ի բակն երթամ,
նա քարերն ինձի վայ կու տան
Կասեն` Ծօ'յ, անգութ ծնօղ,
դու կարօտ թողեր քո տղան:

Թէ ելնեմ ի պարտէզն երթամ,
թունտ առեր որմերն ու լան,
Ծառերն այլ սարսափ առեր,
սասանի մոլերն ի լման:

Թէ ելնեմ յաղբիւրն երթամ,
ջուրն գնացք կառնէ մանէման,
Կանգնի ու վտակ դնէ,
չի գնայր, թէ` գայ Նռանայն:

Թէ ելնեմ անդաստան երթամ,
բուս առեր գետնէն վեր կու գան,
Բուսեր սեւ հողին միջին,
զունզգուն ծաղկունքն կու ցնծան:

Թէ ելնեմ ձորերն երթամ,
յորդահոս ջրեր կու բխան,
Վայրիքն այլ երամ կապեր,
յարեգնուն տափն կու կենան:

Թէ ելնեմ սարերն երթամ,
չար գազանք ձագով շուրջ կու գան.
Ամէնն ինձի կասեն`
Ծօ'յ, անգութ եւ անօգնական:

Թէ ելնեմ ի թռչունքն հայիմ,
ձագախառն երամով կու գան,
Զիմ ձագս ի ձեռնէս առին,
ինչ որսորդն առնի գառին տան:

Ամէն կենդանիքս որ կան,
տեսանեմ ձագով շուրջ կու գան,
Ես իմ ձագս արծվին տվի
՚ւ ես աւեր բունն կու կենամ:

Ալվի նոր գարուն եղեւ,
հաւքադարձ երամով կու գան,
Դու ես երամաբաժան,
զինչ գերի տանին Խորասան:

Կարօտդ ինձի ցաւ եղեր,
մարմնչէ զօդվածս ի լման,
Բորբոքդ ի սրտիս միջին`
քուն ու մորըդ, խաղերս մռմռան:

Արտասուքս ծով եղեր,
տատանիմ զինչ նաւն ի ծովայն,
Ես եմ ղարղ եղեր ի ներս,
զինչ նաւն ի ծովին երերման:

Քակվեր է ճռվնուս ոլորն,
շարժ ընկեր զօդվածս թնդման,
Հառաչդ ի սրտիս մէջն,
զինչ ծովու ալին կու հեծան:

Բազկունքս անզօր դարձեր
եւ մատունքս ամէն կու դողան,
Քաղվեր է երեսիս գունն,
սիրտս ամպեր, աչերս կու լան:

Ես եմ կարօտ քո տեսուդ,
մէկ եկէ, դուստր իմ սիրական,
Կամ զօրն ի լրջուտ եկէ,
կամ գիշերն եկէ երազով:

Խելքս ու միտքս հետ քեզի գնացեր,
որ գովեմ զքեզ զանազան,
Գովքերդ այլ բեռներ կապեմ
շուրջ ածեմ զինչ զբէզրկան:

Երթամ շատ ու շատ երկիր,
շատ քաղաք ու շատ շէհրիստան,
Նստիմ ու գովքերդ ասեմ,
որ ամէն տէրտլի մարեր լան:

Եղուկ ու վայ հազար բերան,
Նռանայ, քո հօրն Դաւթեան,
Քաշկա թէ չէիր եղեր
՚ւ ոչ եկեր աշխարհ երեւան:

Հայոց թվին հազար հարիւր,
աւելի թիւն երկոտասան,
Յունվար օրն երեքշաբթի,
սեւ եկաւ քեզ օրն յարութեան:

Երկիրս մեր Արզրում ասեն,
Սալաձոր գիւղս իմ օթեւան,
..............................................
Ես Դաւիթ դպիրս անարժան: