Քեզի
համրօվ
օր
էր
տւած,
Կարմիր
ու
սեւ
գիր
էր
գրած,
Աշխարհս
քեզ
մուլք
չէր
տւած,
Փուչ
աստնվորիս
ի՞նչ
կու
դատիս:
Հոն
կու
կտրի
մարդուն
ճարէն,
Դէմ
չի
գալ
քարուեզ
բարէն
Սուրբ
Գաբրիէլ
հոգէառէն,
Երբ
որ
ժամն
է,
նստի
սրտիս:
Յորժամ
յաջի
դիհէս
երեւանայ,
Խելքս
գլխէս
կու
վերանայ,
Բոլոր
մարմինս
կու
թուլանայ,
Չեմ
կարել
արձակել
գօտիս:
Դարձեալ
ասեմ`
Հարիկ,
մարիկ,
Յե՞ր
դուք
ծնաք
ու
զիս
բերիք,
Անուշ
եղբար,
անուշ
քուրիկ,
Բերէք
դրէք
բարձ
մի
գլխիս:
Ատենու
ահն
կու
քաշիմ,
Անոր
համար
հալիմ,
մաշիմ,
Աչքս
բացի,
թէ
վէր
աշիմ,
Գրողն
էր
նստել
սնարքիս:
Երբ
որ
տեսայ
զարհուրեցայ
Շուարեցայ,
մոլորեցայ,
Հետ
Գ'ողին
զրուցեցայ,
Հանեց
էրէտ
թուխտ
մի
յափիս:
Առի
զթուխտն,
կարդացի,
Պարունաքն
մեռիլս
իմացին,
Տղաքն
աղաչեցի.
Մանուկ
եմ,
զիս
յո՞ւր
կու
տանիս:
Ասաց`
Այսօր
քեզ
սեւ
գիր
եմ
գրել,
Թագաւորէդ
դաստուր
առել,
.....
հուճաթ,
ումպր
եմ
բերել,
Քեզ
կու
տանիմ,
ալ
ճար
չունիս:
Համպրօվ
օրերս
հալուեցին,
Աչերուս
լուսն
թափեցին,
Քուն
տըւին,
երազ
խափեցին,
Բացի
գունզգուն
յերազնիս:
Չար
գրողին
ասի
մեղայ,
Աչքս
տեսաւ,
ջիլքս
դողայ,
Մայրս
նստել
կու
մղմղայ,
Քանքուլս
փռել
յերեսիս:
Զորէղ
մարմինս
է
բռնվել,
Ճարտար
լեզուս
է
առնվել,
Ընտիր
զինվոր
սուրբ
Գաբրիէլ,
Յո՞ւր
ես
եկել
յանգին
յակիս:
Յէլէմ
ասեմ`
Մատա~թ,
հաւա~ր,
Աղաղակեմ,
չես
էնել
ճար,
Մեղաւորաց
դառն
ու
դժվար,
Արդարոց
հանդարտ
կերեւիս:
Յորժամ
արդարոց
գնաս,
Ուրախութեամբ
գնաս,
ցնծաս,
Յերեսդ
յարդարոց
կու
բանաս,
Մեղաւորաց
չար
կերեւիս:
Շատ
պարոնաց
բերդ
ես
քակել,
Տուն
աւիրել,
դուքանք
ես
փակել,
Հարուստն,
աղքատն
չես
ջոկել,
Զորն
որ
պիտի,
զայն
կու
տանիս:
Դու
ես
պարոն,
դու
ես
սարդար,
Դու
ես
վազիր,
դու
ես
խանդքեար,
Դու
ես
իմաստուն,
դու
ես
ճարտար,
Հետ
աստուծոյ
փառաբանիս:
Հրեշտակ
չկայ
ի
քեզ
նման,
Ամէն
ի
քո
ոտքդ
կու
գան
Ես
Դաւիթն
եմ,
ինձ
ահ
կուտան,
Թէ
կու
ձգինք
հուր
կրակին:
Ես
Դաւիթն
եմ
իրիցացու,
Ստեղծող
Տէր,
զիս
կարդացու,
Զիս
ի
մեղաց
արդարացու,
Դու
ճար
եղիր
անճարակին: