Տաղեր

Քեզի համրօվ օր էր տւած,
Կարմիր ու սեւ գիր էր գրած,
Աշխարհս քեզ մուլք չէր տւած,
Փուչ աստնվորիս ի՞նչ կու դատիս:

Հոն կու կտրի մարդուն ճարէն,
Դէմ չի գալ քարուեզ բարէն
Սուրբ Գաբրիէլ հոգէառէն,
Երբ որ ժամն է, նստի սրտիս:

Յորժամ յաջի դիհէս երեւանայ,
Խելքս գլխէս կու վերանայ,
Բոլոր մարմինս կու թուլանայ,
Չեմ կարել արձակել գօտիս:

Դարձեալ ասեմ` Հարիկ, մարիկ,
Յե՞ր դուք ծնաք ու զիս բերիք,
Անուշ եղբար, անուշ քուրիկ,
Բերէք դրէք բարձ մի գլխիս:

Ատենու ահն կու քաշիմ,
Անոր համար հալիմ, մաշիմ,
Աչքս բացի, թէ վէր աշիմ,
Գրողն էր նստել սնարքիս:

Երբ որ տեսայ զարհուրեցայ
Շուարեցայ, մոլորեցայ,
Հետ Գ'ողին զրուցեցայ,
Հանեց էրէտ թուխտ մի յափիս:

Առի զթուխտն, կարդացի,
Պարունաքն մեռիլս իմացին,
Տղաքն աղաչեցի.
Մանուկ եմ, զիս յո՞ւր կու տանիս:

Ասաց` Այսօր քեզ սեւ գիր եմ գրել,
Թագաւորէդ դաստուր առել,
..... հուճաթ, ումպր եմ բերել,
Քեզ կու տանիմ, ալ ճար չունիս:

Համպրօվ օրերս հալուեցին,
Աչերուս լուսն թափեցին,
Քուն տըւին, երազ խափեցին,
Բացի գունզգուն յերազնիս:

Չար գրողին ասի մեղայ,
Աչքս տեսաւ, ջիլքս դողայ,
Մայրս նստել կու մղմղայ,
Քանքուլս փռել յերեսիս:

Զորէղ մարմինս է բռնվել,
Ճարտար լեզուս է առնվել,
Ընտիր զինվոր սուրբ Գաբրիէլ,
Յո՞ւր ես եկել յանգին յակիս:

Յէլէմ ասեմ` Մատա~թ, հաւա~ր,
Աղաղակեմ, չես էնել ճար,
Մեղաւորաց դառն ու դժվար,
Արդարոց հանդարտ կերեւիս:

Յորժամ արդարոց գնաս,
Ուրախութեամբ գնաս, ցնծաս,
Յերեսդ յարդարոց կու բանաս,
Մեղաւորաց չար կերեւիս:

Շատ պարոնաց բերդ ես քակել,
Տուն աւիրել, դուքանք ես փակել,
Հարուստն, աղքատն չես ջոկել,
Զորն որ պիտի, զայն կու տանիս:

Դու ես պարոն, դու ես սարդար,
Դու ես վազիր, դու ես խանդքեար,
Դու ես իմաստուն, դու ես ճարտար,
Հետ աստուծոյ փառաբանիս:

Հրեշտակ չկայ ի քեզ նման,
Ամէն ի քո ոտքդ կու գան
Ես Դաւիթն եմ, ինձ ահ կուտան,
Թէ կու ձգինք հուր կրակին:

Ես Դաւիթն եմ իրիցացու,
Ստեղծող Տէր, զիս կարդացու,
Զիս ի մեղաց արդարացու,
Դու ճար եղիր անճարակին: