Ալի
փէյտայ
եղաւ
դարդ
մը,
Ազգուլն
այսօր
տեսայ,
եղայ
դիւանայ,
Սուրբ
Կարապետ,
դու
ինձի
երատում
արա,
Ուղիղ
սրտով
կանչէ
ի
նա,
յիմանայ:
Սալվի
նման
ծոցի
պօյիդ
ու
պօսիդ
Հասրաթ
եմ,
հաւաս
եմ,
կարօտ
եմ
տեսոյդ,
Խումար
աչուներոյդ,
կարմիր
երեսիդ,
Այդ
խոլոր
աշելոյդ
ո՞վ
կու
դիմանայ:
Թուղթ
ու
գրով
օրինակդ
հանէի,
Մաթահ
տէյի
երկրէ
երկիր
տանէի,
Դիմացդ
լինէի,
սէյրդ
էնէյի,
Յերբ
քամին
զարնէ
ճերմակ
ծոցերդ:
Ես
պիւլպիւլ,
դու
վարդ,
փուշ
առեր
չորս
բոլոր,
Բացվելոյդ
հաւաս
եմ,
շուրջ
գամ
ի
բոլոր,
Երբ
որ
եկար
անցար,
աշեցիր
խոլոր,
Բլաւ
սրտիս
բերթը,
եղաւ
վերանայ:
Սարկաւագ
կանչէ,
չկայ
քեզ
տեսան,
Ժուռ
գամ
Պաղտատ,
Պասրայ,
անցնեմ
Խորասան,
Դու
ես
վարդ,
մանուշակ,
նինիֆար,
պալասան,
Ազգիւլ,
Մսրայ
սուլթան,
Աճամու
խան: