Տաղեր

Ալի փէյտայ եղաւ դարդ մը,
Ազգուլն այսօր տեսայ, եղայ դիւանայ,
Սուրբ Կարապետ, դու ինձի երատում արա,
Ուղիղ սրտով կանչէ ի նա, յիմանայ:

Սալվի նման ծոցի պօյիդ ու պօսիդ
Հասրաթ եմ, հաւաս եմ, կարօտ եմ տեսոյդ,
Խումար աչուներոյդ, կարմիր երեսիդ,
Այդ խոլոր աշելոյդ ո՞վ կու դիմանայ:

Թուղթ ու գրով օրինակդ հանէի,
Մաթահ տէյի երկրէ երկիր տանէի,
Դիմացդ լինէի, սէյրդ էնէյի,
Յերբ քամին զարնէ ճերմակ ծոցերդ:

Ես պիւլպիւլ, դու վարդ, փուշ առեր չորս բոլոր,
Բացվելոյդ հաւաս եմ, շուրջ գամ ի բոլոր,
Երբ որ եկար անցար, աշեցիր խոլոր,
Բլաւ սրտիս բերթը, եղաւ վերանայ:

Սարկաւագ կանչէ, չկայ քեզ տեսան,
Ժուռ գամ Պաղտատ, Պասրայ, անցնեմ Խորասան,
Դու ես վարդ, մանուշակ, նինիֆար, պալասան,
Ազգիւլ, Մսրայ սուլթան, Աճամու խան: