Թիւն
հազար
քսան
եւ
ութին,
Յաւուր
աշնան,
մուտ
ձմեռին,
Հրոտից
ամսուն
տասնուերկուսին,
Սեւ
լուսացաւ
երկուշաբթին:
Յանկարծ
տեսին
յեաղին
հասեալ,
Շուրջ
ու
բոլոր
զքաղաք
պատեալ,
Մեծ
եւ
պստիկ
զամէն
կալեալ,
Լալոտ
աչօք
գերի
տարեալ:
Ոմանք
կալեալ
թէ
սպանեէին,
Մալ
եւ
ըռզակ
հարցանէին,
Շատ
ոք
խիզանց
նշան
տային,
Լալով,
ողբով
գերի
տարին:
Վա՛յ
տանք
երկրին
Արարատեան,
Մայրաքաղաքն
ի
յԵրեւան
Եւ
գեղանուն
ամենեքեան,
Ձեռն
այլազգեաց
գերի
անկան:
Արար
Աստուած
մարդն
իւր
նման,
Ի
պատկեր
իւրն
տիրական,
Թէ
ոք
չպահեն
զպատուիրան,
Այսպէս
փորձանքս
դիպանան:
Նախ
եւ
առաջ
յորժամ
եկին,
Ի
Նորագեղ
փաշայքն
իջին,
Լաշկարն`
անկարծ
բոլորեցին,
Շատ
ոք
անմեղ
սպանեցին:
Երէվանայ
քաղքէն
տարան
Շատ
սարկաւագ
սաղմոսաձայն,
Ոմանք
պաշտեն
զշարական
Եւ
քահանայք`
զաւետարան:
Սաղմոսաց
ձայնն
վերացաւ,
Եկեղեցեաց
լոյսն
հանգեաւ,
Ժամ
եւ
պաշտօն
խափանեցաւ,
Գիւղս
եւ
քաղաք
աւեր
դարձաւ:
Ախ
ու
վայ
մեզ
հազար
բերան
Եւ
կուրացեալ
աչք
մեր
տեսան,
Ծերք
եւ
տղայք,
անմեղ
խիզան
Ձեռն
այլազգեաց
գերի
անկան: