ԽԱԲՈՒՍԻԿ ՍԷՐ

Օր մը, սիրոյ երազանքի մէջ խոհուն,
Ֆեներ-Պահչէ կը շըրջէի յամրաքայլ.
Տըխուր դէմքիս հազիւ կու տար պերճ գարունն`
Ժըպիտ մը լոկ մելամաղձիկ, դալկահար:
Աղմուկ մը զիս ըսթափեցուց խոկերէս.
Կառք մը կ’անցնէր թաւալմունքով ծանրաբար.
Ո՛հ, Աստուած իմ, հոն կոյս մը կար, տեսայ ես.
Լուսի՜նն էր ան` եթէ կառքին մէջ չըլլար:
Սընդուսներու խորն ընկըղմած կը դիւթէր,
Այգաթիթեռն ինչպէս վարդին ծոցին մէջ.
Կ’ընէր կուրծքին տակ շունչն աշխոյժ ելեւէջ,
Իբր որսացած սըրտով մ’իր սիրտ կերակրէր:
Հոն, ծո՛վն իյնող, մա՛րը մըտնող արփւոյն դէմ`
Ինքն ալ արփի մ’էր նորածա՜գ, բոցազգեաց
Ամբողջութեամբը կը թըւէր նոր Եդեմ,
Հուրի մ’էր գի՛րկը շողերուն դալկացած:
Գեղեցկութեա՛նը վրայ յուզուած եւ գինով`
Մէկ կողմ կեցած կը դիտէի, լըռիկ, զա՜յն…
Չէի դիտեր, կ’երազէի՜ բաց աչքով,
Կ’երազէի համր ու անշարժ իբր արձան:
Այդ կոյսն աչքէն հոգւոյս մըխեց մէկ խոր ցաւ,
Որ ներսի դիս դեռ կը կըրծէ որդի պէս.
Լանջքն ալ լանջքէս երկար հառաչ մը գողցաւ.
Ու ետքը լոկ… կառքին փոշի՜ն տեսայ ես…