Իքէն հայցեմ ստեղծօղ աստուած գթական

Ի քէն հայցեմ ստեղծօղ Աստուած գթական,
Զի ինձ պարգեւեսցես իմաստ տեսական,
Կամիմ երգել ըզբանս ղարիպութեան,
Որ լինի ի յօտար երկիր հեռաստան:

Տրտմեալ եմ յարաժամ ի մէջ յօտարութեան,
Եդեալ զարմին երեսին եւ կամ լալական,
Բաժանեալ սիրելեացս եղբարցս զատական,
Իբրեւ զբու միայն անկեալ կամ ի տան:

Եթէ քան զՍողոմոն է իմաստաբան,
Կամ իբր զՊղատոն եղեալ քաջաբան,
Խօսի իմաստութեամբ Սոկրատա նման,
Սաստեն նմա թէ` Լո՛ւռ կացիր, ո՛վ անբան:

Ր՛ապա թէ եւ լինին ուժեղ զօրական,
Իբրեւ զարին Սամսոն տանն Իսրայէլեան,
Եւ կամ զքաջն Մուշեղ, Վահրամ գովական,
Սապղար ասեն նմա եւ յոյժ անպիտան:

Մեկնեալ ի սիրելեաց եւ ոչ ոք օգնական,
Ո՛չ քոյր եւ ո՛չ եղբայր ՚ւ ո՛չ գութ մայրական,
Ո՛չ հայր, որ հարցանէ թէ` որդի սիրական,
Ո՛չ ազգ, ո՛չ ազինք ՚ւ ո՛չ ասպնջական:

Երբեմն թէ լինի ոմանց խրախճան,
Զղարիպն մեծարեն ի յիւրեանց սեղան,
Յանկարծակի յիշէ զանցեալն եւ զներկայն,
Դառնայ իւր արտասուքն ի գոյն յորդ արեան:

Լալով նայի ի յաջ զի չեն իւր նման,
Նայի ի ձախ եւ լայ զաւուրքն որ անցան,
Հայի, որ ամէն մարդ յուրախութիւն կան,
Եւ վայ կարդայ իւրեան անձին յատկական:

Քննողն երիկամանց աստուած պիտական,
Քննեալ փորձիւ գիտես զգործս որդւոց մարդկան,
Եթէ զաշխարհս ամէնըն ղարիպին տան,
Նմա խոտան թուի, անարգ ՚ւ անպիտան:

Ի սրտէն հառաչէ նա մորմոքական,
Ողորմուկ ձայն ածէ ըզօրն ի լման,
Ասէ` Զինչ կա՛յ ի հոս ակունք պատուական,
Թէ ինձ տան սեփական` նայ գուժ է եւ գան:
Սիրոյ թէ պատահի ողորմելին այն,
Կու երկրորդի նորա տրտմութեան ղուսան,
Զի ոչ կարէ զծածուկն ասել յանդիման,