Դարձեալ
եւ
այս
գիտելի
է,
զի
նախ
քան
զգալ
Թամուրին
ի
յաշխարհս
մեր,
ի
ՊԼԵ
(1386)
թվականին,
թագաւորն
հիւսիսոյ
Թօխթամիշ
անուն՝
տէրն
Ուլուսաց
եւ
Ազախի,
որ
նստէր
ի
Սարայ,
մերձ
ի
Ղրիմ,
առաքեաց
դեսպան
առ
ղանն
Թաւրիզու
սուլթան
Ահմատ
անուն՝
որդի
Օիսին,
վասն
սիրոյ
եւ
խաղաղութեան.
իսկ
նա
չար
եւ
պիղծ
գործովք
խայտառակեաց
զնա։
Եւ
դեսպանն
գնացեալ
առ
նա՝
պատառեաց
զօձիս
իւր
առաջի
նորա։
Եւ
նա
բարկութեամբ
լցեալ
առ
ինքն
կոչեաց
իշխան
մի
Զանիբէկ
անուն,
եւ
ետ
բազում
զօրս
ի
ձեռս
նորա.
եւ
նա
դրամբն
Ալանաց
եւ
Դարբանդի
եկեալ
ի
վերայ
նորա։Եւ
նա
խոյս
ետ
ի
նմանէ
եւ
եկն
ի
յՈստան.
եւ
անտի
գնացեալ
ի
Բաղդատ։
Եւ
զօրքն
հիւսիսոյ
պաշարեցին
զԹաւրէզ,
եւ
յաւուրս
Է
(7)
պատերազմեալ
առին
զԹաւրէզ,
զբազումս
սպանին,
զբազումս
կողոպտեցին
եւ
աւար
առին
զամենայն
գաւառս
նորին։
Եւ
անտի
չուեալ
ի
Նախճաւան
քաղաք
եւ
յամենայն
երկիրն
Սիւնեաց՝
երկոտասան
գաւառս
աւերեցին.
զբազումս
սպանին
եւ
գրեցին։
Եւ
էին
յաւուրս
ձմերայնոյ։
Իսկ
ի
հրամանէն
Աստուծոյ
յանկարծակի
ձիւն
սաստիկ
եկն
ի
վերայ
նոցա՝
յաւուր
Յայտնութեան
տեառն
մերոյ.
եւ
բազումք
զերծան
ի
գերութեանց
նոցին։
Եւ
զբազում
մասն
աւարին
ի
բաց
ընկեցեալ՝
գնացին
յաշխարհն
իւրեանց
նոյն
ճանապարհաւն,
ուստի
եկեալ
էին
անասնաբարոյ
ազգն
թաթարաց,
որ
Տօղտօղ
անուն
կոչէին։
Եւ
խաղաղութիւն
արարեալ
երկրին
Շամախու,
վասն
զի
բացին
զդուռն
Ալանաց
խաղաղութեամբ
ընդդէմ
նոցին։
