Կեանքը ինչպէս որ է

Տօմինօն կը բռնանար:

Ամբողջ մարմինէն` մանիշակի զգլխիչ բուրում մը կը ծաւալէր, չնչին կանխավճար այն ամեն թաքուն հրապոյրներուն զորս այս հսկայ վարդի թերթը կը պահէր իր ծոցին մէջ:

Պզտիկ խուցի մը մէջ նստեր էին քով քովի, ու տօմինօն` վաստակաբեկ կը յենուր իրեն, մինչդեռ վերը` պարասրահը կը գոռար, կը թնդար ցնծութեան թափերով, որպէս թէ քաջալերէր վերէն իրենց վարանող երիտասարդութիւնը: Ջերմութիւնը` անոր թեւին դպած տեղը կ՚աւելնար, այրուցի մը կը փոխուէր հոն, երիտասարդին շնչառութիւնը կը դժուարացնէր, անոր անտարբերութիւնը կը վրդովէր:

Գօնեաքի փոքրիկ բաժակները կը պարպէին մեղմիւ, քամելով վերջին կաթիլը ու չուզելով կարծես բաժակը զատել բերաննուն. ամեն մէկ ումպին` մտածումներ կուգային իրենց միտքը, զորս կուլ կուտային անոր մէջի հեղուկին պէս: Ու երկուքն ալ արբած այս լռին առանձնութենէն, տաքէն, մանիշակի հոտէն, չէին խօսեր` ա՛լ հեղգացած, առջի ընդհարումին իյնալու, կործանելու պատրաստ կաւէ արձաններու նման, կորսնցնելով դիմադրութեան ոյժը:

Վերը` աղմուկը կ՚աւելնար, կը սաստկանար, ոտքերու տրոփիւնը` թատրոնին երկաթէ ձեղունը կը ցնցէր տեղէն, երաժշտութեան ձայները պատերէն կ՚անցնէին, խուլցած, անհասկնալի եղանակներով, որ իրենց ականջին մէջ կը բզզային:

— Դիմակդ վար առ, կ՚ըսէր Արշակ:

— Երբեք:

Մի՛ գուցէ տգեղ ու տարիքոտ կին մը ըլլար որ ամչնար երեսը ցոյց տալու, յուսախաբ չընելու համար զինքը. բայց ամեն ինչ կը հերքէր այս ենթադրութիւնը: Աթոռին մէջ ընկողմանած էր բազկարձակ ու վայելչապանծ, ու հեւքոտ կուրծքէն երկար, խուլ հառաչանք մը դուրս կը թռէր:

Ո՞վ էր այս կինը: Երեսը տեսնելու յուսահատ փորձ մը ըրաւ, բռնի վար առնել ուզելով դիմակը:

Տօմինօն ցատքեց ոտքի ելաւ, ուղիղ, գրեթէ սպառնալից.

— Երբե՛ք, հասկցա՞ր:

Խրոխտ ու կտրուկ կերպով կը խօսէր միշտ, փոխելով, սքօղելով իր ձայնը. ու տեսնելով որ երիտասարդը կը տառապէր, անուշութեամբ աւելցուց.

— Պիտի զղջաս, գիտեմ որ պիտի զղջաս զիս ճանչնալուդ: Ենթադրէ որ սիրած կինդ եմ ես:

Արդեօ՞ք:

Վերը` երաժշտութիւնը, աղմուկը, պարերը կը շարունակէին: