Պատմութիւն Փարէզի եւ Վեննայի

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

Չարեօք պինդ լի երես, որ կայ,
Տրորեալ մածեմ ոտացդ վերայ,
Եղբա՛յր, լեզուով մի յիս գթա,
Րամեալ հողոյս ողորմի տայ:
Յորդ արտասուօք գոչեմ ահա.
Ողորմեցէք որպէս Յոբայ,
Վկայն իմ տէրն է, կրկին վկայ.
Աղաղակեմ ձայնըս կու գայ:
Նա՛ որ ասէ մի «Տէր, ողորմեա՛ե
Եղկելոյն այն, որ կու հեծայ,
Սմին բիւրըս եւ յաւելնայ,
Ի յադենէն առնէ, խնդայ:
Տրամադրեալ սա ի Ֆրանցայ,
Էր ի քաղաքն Մարչիլիայ,
Րամեալ թուիս մերոյս Հայկայ,
Զերդ ըզհազարն երեսուն կայ,
Նա աւելի եւս վեցամեայ,
Ցվերջ ամսոյն ամաց սոցա,
Որ եւ երկրիս այս մեծ արքայ,
Յենրիքոս կոչեն ըզնա:
Այլ ես որդովս քաղաքս ուղղայ.
Սիրտ իմ կամի, որ միշտ երթայ,
Այլ ճանապարհս երկրի սորա,
Ցամաք եւ ծով կապեալ մնայ,
Երթացողին հրամանք չի կայ,
Ապա եկողըն թող միշտ գայ:
Լոյս մի մթանս, տէ՛ր իմ, արա.
Ես հուր որ է, տոչորեցայ:

Է՛, Սըղերտիս ի հետ սոցա,
Յոտարութիւնս միշտ մաշեցայ,
Որ ի յերկիրըն Ֆըրանցայ.
Այս ի~նչ ցաւ է, կայ եւ մնայ:
Կատարեցաւ բանըս սորա:
Է վերջ: