Տաղեր

Անձինք ասեմ հագներգական,
Ստորադաս առնէ զանազան,
Լուեալ բարեացն ուղղեն զինքեան,
Չարքն տեսեալ հայհոյանք տան:

Բազմաց զգլուխն մեծացուցեալ,
Ի դատաւոր համեմատեալ,
Երթեայ կանգնի ի մօտ գրակալ,
Չկարէ կարդալ զ «Յայնժամ թողեալե:

Գլուխ ոմանց է բազմամազ,
Զերթ զքառամեայ չօպկի նոխազ,
Ի պաշտամունսն երթայ խիստ վազ,
Ո'չ շարական գիտէ, ո'չ խազ:

Դաս մի հիւսեն զմազն պէս-պէս,
Թէ վարսաւոր եմ քան զսրովբէս,
Զփորն լնու ճաշ եւ հբէզ
Չգիտէ կարդալ զ «Ասէր այսպէսե:

Եւ ոմն արկեալ չուխայ զիւրեւ,
Զձեռն եւ զթեւն զսպեալ ներքեւ,
Զգիրքն զամէն կարդա «եւ, եւե
Երկու երեսն լինի սեւ:

Զանգակաձեւ շարեալ կոճակ,
Ի յուսմանէ փորն է դատարկ,
Երբ որ մտնու ի պատարագ,
Յայնժամ գոչէ քան զաւանակ:

Է ոմն ագեալ մօռ ու մաւի,
Ի ժամատեղն ասէ` Գլուխս ցաւի,
Պուտուկ մի ճաշ փորոյն չբաւի,
Կռվով առնէ պաշտման դաւի:

Ըմպեն ոմանք զուարթ զգինին,
Ի ժամատեղն հասեալ քնին,
Ի գարշ հոտոյն տեղն տլին,
Որպէս զԲելայ մոգսն լինի:

Թողեալ են զկարգ աբեղութեան,
Շալկեն խաչիկ մի եւ կան գան,
Զերեսն արեր են քան զյեսան
Եւ զիւրեանց կարգն հայհոյել տան:

Ժողովս մեծ հագնին մօռ զուֆ,
Զփորն շինեն հոմնիսեայ դուֆ,
Ի գիրք կարդալն են քան զկոյր բուֆ,
Չկարեն տրոհել զՈվսէ զՈւսուֆ:

Ի յուսմանէ ոմանք են փուչ,
Բայց յերախանս անկանին գուճ,
Խառնեն զճաշն եւ գեղին պուճ,
Քան զիշոյ գլուխ շինեն բրդուճ:

Իսկ ոմն ունի կարմիր դաստամալ,
Իբրեւ զշերէփ ի իւր գդալ,
Յորժամ սկսնու «Յամենակալե,
Ոտքն քան զուռ առնու դողալ:

Լօդկի սընըֆ ոմանց կարմիր,
Բնաւ չասէ զ «Մի' նախանձիրե,
Զփորն լնու կաթնով սամիր,
Չկարէ կարդալ զ «Մի' երկնչիրե:

Խանջարաձեւ դանակն երկայն,
Ենկիչարոյ կերպի նման,
Կախեալ վերայ աջոյ ճռան,
Զոր յԱւովթա սահմանեցան:

Ծովն ձգես կամ ի զնդան,
Փողքն կապես իշոյ երկան,
Հարուս հազար բիր նմա գան
Չկարէ ասել զ «Նեղութեանե:

Կարմրագոյն հագնէ կօշիկ,
Զմորուսն սանդրէ, լինի քօշիկ,
Զփորն լնու սպիտակ լօշիկ,
Ի գիրք կարդալն է կոր բուշիկ:

Հագեր սպիտակ շապիկ բեհեզ,
Ունի բազում ոչխար եւ եզ,
Բարուքն հպարտ եւ ոչ է հեզ,
Չգիտէ ասել զ «Օրհնեմք զքեզե:

Ձեռաց մատնին ոսկի ՚ւ արծաթ,
Ինքը չարժէ կողով մի յարդ,
Եւ թէ ասես` Այս ո՞ր շաբաթ,
Շառագունի իբրեւ զերկաթ:

Ղամբար մտաց ոմանց շիջեալ,
Զմակացութիւն գրոց թողեալ,
Արուեստ մարմնոյ են ըստացեալ,
Յարքայութեան երկնից զրկեալ:

Ճիւաղաբար եղեալ ոմանք,
Բնակին ի գեղ, թողեալ զվանք,
Զկարգիկն իւրեանց տան բամբասանք,
Երթան նոքա ի չար տանջանք:

Մսըխն հագնին տեռ եւ դեղին,
Շրջին հպարտ ի մէջ գեղին,
Զձեռն անցուցեն վերայ բեղին,
Յիշունց շահին իւր օրհնողին:

Յուսն ` պաճուճմօռ ծիրանին,
Չգիտէ ասել նա զ «Երանինե
Զձեռն դնէ դէմ բերանին,
Զթիկունքն տա սեան գերանին:

Նաեւ թողեալ ոմն զիւր մայր,
Քոյր եւ մայրգիր բռնէ օտար,
Սուրբ կանոնագիրքն կոչէ վատթար
Եւ անիծէ զնա չարաչար:

Շատոնց թողեալ զիւր հալալ կին,
Երթեալ պղծէ զայլ անկողին,
Այնք կայծականց վերայ նիրհին,
Անքուն որդանցն կեր լինին:

Ոմն ստացեալ է երիվար
Եւ կու պաշտէ զնա անդադար,
Նստի վերայ գոռոզաբար,
Նորա տեղին է չար խաւար:

Չասեն եւ թէ Տէրն Տէրանց,
Այն որ նստերն յաթոռ փառաց,
Ի յաւանակ եղեւ նստած,
Նոյնպէս լինել մեզ քարոզեաց:

Պաշտին ոմանք զյորովայն,
Շինեն զմարմինս բուծող որդան,
Նոքա գնան ի հուր գեհեան,
Ըստ օրինակի չար մեծատան:

Ջնար առեալ են եւ տամբուր,
Ստացեալ պէս-պէս սլեհ եւ սուր,
Նոցա երեսն լինի մուր,
Երթեալ տանջին ի յանշէջ հուր:

Ռամկացն ես տաց զերեսս իմ կոխ,
Նոցա լինիմ միշտ գոհացող,
Յորժամ ժողով լինի ՚ւ ամբոխ,
Նոքա լինին մեզ խրատող:

Սպիտակ մորուս եւ քան զկոճ,
Դեռ կու խօսին անվայելուչ,
Յար-յանապազ ցանկան կնոջ,
Երթալ շնան քան զկեռապոչ:

Վարդապետաց հոյլքն կնատ,
Սիրեն զգինին ՚ւ ատեն զխրատ,
Արծաթասէր են եւ ժլատ,
Բնաւ չկամին տեսնուլ զաղքատ:

Տիրանք, զղջմամբ դառնամք չարեաց,
Մինչ ժամանակ գոյ ի ձեռաց,
Տուայտելով Պօղոս գոչեաց.
Մի' իւ իւիք փաստ տայք մեղաց:

Րամքն, որք ունողք են այս չարեաց,
Էին անդարձ յայն յամառած,
Թէ' անմարմին, թէ' մարմնացած,
Պէս-պէս տանջեաց զնոսա աստուած:

Ցասմամբ զդեւսն յերկնից ձգեաց,
ԶԿայեն եօթնիւք պատուհասեաց,
Զպոռնիկսն համայն ջրասուզեաց,
Յաշտարակին զլեզուս խառնեաց:

՚Ւ իւր ատեցողքն հրով կիզեաց
Եւ զՓարաւոն չարեօք պատժեաց,
Սորեկ երկրէն զՔանան խլեաց
Եւ զԻսրայէլ ի նմա տնկեաց:

Փառք աստուծոյ տուք ի բարձանց,
Զի ի մէնջ հանցէ զսիրտ քարացած,
Աստ փրկեսցէ ի փորձանաց,
Անդէն առնէ ժառանգ փառաց:

Քանզի չասէք մեզ խեւ մոլած,
Թէ զինչ առնէ զգեստ շատ մարդկանց,
Հոգւով սրբով Սիրաք ասաց,
Թէ զգէստ սրտին կրից յաւելած: