Իրաւամբ
ժողովրդոց
պարտ
է
գրել,
Առաջնորդաց
եկեղեցւոյ
խիստ
առաւել,
Քան
զի
գլուխ
եք
հաւատոյ
պատուէր
ունել,
Մի'
լինիք
ձուկն,
որ
ի
գլխոյն
ինքն
է
հոտել:
Թէ
լինի
որ
սխալէ
մարդ
յօրինաց,
Մի'
վախեր
ի
թագաւորէ,
ոչ
յիշխանաց,
Տուր
գործել
զարդարութիւն
պատուիրանաց,
Իրաւամբք
դատել,
զերկիր
տալ
տնանկաց:
Թէ
էրէց
կամիս
օրհնել
կամ
աբեղայ,
Մի'
առներ
զինքն
կաշառօք
որպէս
Յուդայ,
Զի
թէ
լիցի
ուսման
խախուտ
՚ւ
ոչ
գիտենայ
Ի
պատարագն
խաչէ
զաստուած
զէտ
սատանայ:
Թէ
ոք
առ
ինքն
խոստովանի
զմեղքն
եւ
ասէ,
Զիւր
հոգւոյ
զցաւն
եւ
զկարիքն
նմա
պատմէ,
Ցաւն
ի
գլուխն
է,
նա
զոտքն
սպեղանէ,
Զամենուն
համարն
ի
քէն
աստուած
խնդրէ:
Առաջնորդ
ես,
մի'
լսեր
պիղծ
երիցու,
Որք
առնեն
զինչ
կայ
կորուստ
մարդկան
հոգւոյ,
Գրգռեն
զաստուած
ընդ
մեզ
բարկանալոյ,
Եթէ
ներես,
նայ
դու
ունիս
համար
տալոյ:
Թէ
դատաւոր
ես
՚ւ
առաջնորդ
յեկեղեցի,
Երբ
այրն
զկինն
առ
քեզ
բերէ,
որ
բաժանի,
Տես
որ
չէ'
պատճառն
յիւրմէ,
իր
կու
ցաւի,
Որ
զայդ
թողու,
երթայ
առնու
իւր
ցանկալի:
Յերկոքէն
ընտրէ,
թէ
որն
է
մեղաւոր,
Ճշմարիտ
սուրբ
եւ
յստակ
եւ
հոգեւոր,
Զի
այրն
իւր
վերայ
կնկանն
է
հիաւոր,
Զնոյն
եւ
կինն
ազգի-ազգի
խիստ
հնարաւոր:
Կու
տեսնում,
որ
կայ
հազար
թոյլ
աբեղայ,
Ծերագոյն
կտրիճեւ
յոյժ
փիլիսոփայ,
Վանաց
ի
վանք
զերդ
սաստիկ
հողմն
կու
գնայ,
Ո'չ
երբէք
հանգիստ
առնէ
՚ւ
ո'չ
դիւրանայ:
Ի՞նչ
ունիս
բան
ի
գեղջէ
գեղ
՚ւ
ի
քաղաք,
Երբ
որ
թողեր
զշէնս
եւ
եղեր
բու
յաւերակ,
Կամաւ
թողէր
դու
զհայր
եւ
զմայր,
զտուն
եւ
ըռզակ,
Է՞ր
շրջիս
տանէ
ի
տուն,
լինիս
առակ:
Զայդ
զգեստդ,
որ
դու
ունիս,
է
սգաւորի,
Քեզ
հոգւոց
տուն
կայ
շինած,
վանք
ցանկալի
Եւ
բնակարան
քեզ
ժամատուն
՚ւ
եկեղեցի,
Քո
հոգւոյդ,
մարմնոյ
կարիքն
անդ
կատարի:
Երբ
ունիս
այնպիսի
տեղ,
է՞ր
կու
խաբիս,
Թողուս
եւ
գաս
ի
հրապարակ,
խաղք
կու
լինիս,
Բամբասեն
եւ
ծիծաղեն
շահ
զայն
ունի՞ս,
Կորուսանես
զաստիս
եւ
զայն,
իրք
մի
չօգտիս:
Թէ
լինի
զքեզ
նախատեն,
ուր
չէ'
վիճակ,
Ծեծելով
առնուն
քարշէն
ի
հրապարակ,
Կորուսեր
զաստուածային
զթագն
եւ
զպսակն,
Եւ
զքեզ
առնեն
մէջ
աշխարհին
ծաղր
եւ
կատակ:
Մի'
խաբիր,
գեմ
այս
կենացս
չկայ
շահ,
Զայդ
հանդերձդ,
զոր
զգեցար
զէրդ
ըզզրահ,
Պինդ
կացիր
դէմ
սատանին,
որ
չի
գայ
մահ,
Ձմեռեց
մէկ
գնայ
մուտ,
զէտ
զարջ
ի
բահ: