Արեգակն
որ
ստեղծեալ
յԱրարչէն,
իւրում
գործն
երթայ,
Քեզ
է
սպասաւոր
պատրաստ
միշտ
տալով
զբարիս
քեզ
ընծայ:
Լուսինն
ել
եւ
էջս
առնէ`
ուներուդ
նման
մանկանայ,
Երբ
ծերութեան
ի
նման
բոլորեալ
տիպըդ
կերպարան:
Լալ
ակն
ու
գոհար,
անգին,
եաղութն
ու
զմրութն
հնանայ,
Այրի,
կոտրատի,
փշրի,
դու
ազնիւ
եւ
գեր
քան
զնոսա:
Ծխանելիք
անուշունք,
առժամայ
է
հոտըն
նոցա,
Դու
զցայգ
եւ
զցերեկ,
հիւանդն
որ
ի
քեզ
դեղի
գայ:
Սերվին,
սինավպէր,
շիմշատ,
որչափ
գովք
նոցա
վրայ
կայ,
Հասակդ
երբ
ի
շարժ
ելնէ,
նա
յաշխարհս
նորա
գին
չիկայ:
Վարդն,
որ
ի
կանանչ
տերեւս
ինքնագոյն
կու
պայծառանայ,
Շուտ
մի
թառամի,
թափի,
քո
տեսիլդ
միշտ
գեղեցկանայ:
Բուրաստանեացն
շուշանք
եւ
ի
ջուրս,
որ
վայելչանայ,
Գին
չեն
մազ
մի
թարթիչիդ
վեր
ի
վայր,
որ
տարբերանայ:
Ծովուն
քաղցրաօդ
բացմամբ,
որ
երկիրս
ճոխութեամբ
ցնծայ,
Գին
չէ
ծով-ծով
աչերուդ,
քո
սիրոյդ,
որ
միշտ
քաղցրանայ:
Սիրամարգ
հաւն
ու
կաքաւ,
պիւլպիւլ,
տուտիքն
ու
հումայ,
Գին
չեն
վարդաթերթ
շրթանցդ,
ըղընկացդ
մատանցդ
վերայ:
Արեգակն
ու
լուսընկայն,
զոր
ասի
ի
գլխու
վերայ,
Բերան
բանալուդ
փոխան
ծիծաղելդ
ի
ծնկիս
վերայ:
Լուս
երեսդ
երբ
խոնարհի,
լուկ
դնես
ի
բազկիս
վերայ,
Գիրկ
ու
ծոց
սրտազուարթ
նէ
քելամ
մեռելս
ողջանայ: