Տաղեր

Է' եւ այս խորհուրդ մեծ իմն հրաշին,
Որդոյն Մարեմայ եւ Հօրն անեղին,
Որ յամէնայն ժամ մեծութիւն յայտնին,
Ըստ այնմ երկինք պատմեն զփառս աստուածային:

Րամեալ վերյիշեալ յառաջին ճառին,
Զպատմութիւն պղծոյ անդիփռօֆիդին,
Զխայտառակութիւն Կէլտի-կէլտիին,
Ընդհանուր աշխարհ, որ ի սոյն դարին:

Եղեն եւ հրէայք ի խոր տրտմութիւն,
Այնք որ խնդայինն` ապաշաւէին,
Մաքառողքն ընդ մեզ շատ ամաչէին
Եւ ռամկաց լինէր սրտի բերկրութիւն:

Մամոնայս եւ զինչսն յոյժ կսկծային,
Որ ի յերթեւեկս նորա ծախսէին,
Զաղերսեալ զընծայսն տիր ափսոսային,
Զծանակն լինելն նեղասրտէին:

Ինչպէս ժամանակ, որ այս մեզ դիպին,
Որ դիւրաւ զիջաք այն անզգամին,
Զմեր պաշտօն առնել կամէր յիւր մտին,
Յինչ դարձաւ ժպիրհ ծնունդն Նեռին:

Այս բազում աղմուկ լիներ առ նոսին,
Թերահաւատեալք շատ մոլորէին,
Ամ յամէ յայլ վայրս եւ որք աստ կային,
Դարձեալ յօրինաց տաճիկ լինէին:

Յայն ոմանք տաճիկ չեղեւ ասէին,
Սիրտն եւ խորհուրդն է ի մեր յօրինին,
Կերպարանեալ է արդ, որ երեւին,
Զնոյն փրկիչ յուսամբ զմարդն ներքին:

Ի գալ պայմանին յայտնեսցին կրկին,
Գոյ ժամ ժամանակ, զի երեւեսցին,
Մինչ այս կերակրօքս հաշեալ մաշէին,
Ետ Քրիստոս կրկին, որ այժմիկ պատմին: