Տաղեր

Գարնանային հողմոյն հնչեալ քաղցրագին,
Գեղեցկացան մեր այգեստան ծաղկածին,
Եղանակաւ թռչնոց երկնից զարդարին.
Փութա առ իս, իմ նազելի սիրեցեալ:

Արդեն ահա սպասեալ մնամ, սիրելի,
Զուարճանալ քոյդ գալստեամբ սխրալի,
Վարդն կարմիր բուրէ զհոտն զմայլելի.
Փութա առ իս, իմ նազելի սիրեցեալ:

Րոտեալ անձամբ գոչեմ առ քեզ տարփալի,
Կամաւ եղեալ սիրոյդ արդեն ես գերի,
Զի առանց քոյդ սիրտ իմ հալի եւ տապի.
Փութա առ իս, իմ նազելի սիրեցեալ:

Ոչ թէ աստէն հոտով ծաղկանց զուարճանամ,
Այլ վշտագին անձամբ թախծեալ միշտ կոծամ,
Տեսոյդ կարօտ ակնկալեալ քեզ մնամ.
Փութա առ իս, իմ նազելի սիրեցեալ:

Ւիւծեալ հոգւով ձեր յայգեստանս շրջիմ,
Զցանկալիդ աստ գտանել դեգերիմ,
Թէ ոչ փութաս աստէն, ահա մեռանիմ.
Փութա առ իս, իմ նազելի սիրեցեալ:

Նազելի իմ, է՞ր զիս այսպէս մոռացար,
Թողեալ ի բաց, իսկոյն յինէն հեռացար,
Մի՞թէ զայլ ոք, քան զիս գերազանց գտար.
Փութա առ իս, իմ նազելի սիրեցեալ: