Տաղեր

Օրհնեալ է Հայրն երկնաւոր, անքննելի եւ անճառ,
Ինքն Արարչին արարածոց, առաջաբանն սկզբնարար:
Օրհնեալ է ծոցածին Որդին` վասն փրկութեան եկաւ աշխարհ,
Փրկեաց զԱդամ ի դժոխէն իւր ծննդօքըն հաւասար:
Օրհնեալ է շնորհաբաշխ Հոգին` շատ է պարգեւք, շատ է հունար,

Նախն, որ իջաւ գետ Յորդանան մկրտութեան խաթրին համար.
Երկրորդն իջաւ ի վերնատունն, զի առաքեալքն էին գումար,
Վերստին հրով մաքրեց նոցա, մխիթարեց, արեց ճարտար,
Որով երեք ազգ լեզուով քարոզեցին ի վեր ի վար:
Գովելի է սուրբ անունդ, սուրբ Յովհաննէս, հաքիմ ճարտար:

Բեկ ու կոտրած եմ ու հիւանդ, խուլ եմ, համր, խելաց տկար,
Զխուլս ու զհամրս բժշկէ, իմաստնացո, արա ճարտար,
Որ զքեզ գովեմ խիստ զանազան, գեղգեղելով բերեմ յարմար:
Քրիստոս եդիր զքեզ իշխան վերայ շնորհացն, ասաց արդար.
Դու բարեմիտ, առատաձիր, գնա, շնորհէ, որ քեզ պիտնար:

Դու պարգեւ ես արարածոց, ով մէկ կուզէ, կու տաս հազար,
Ողորմութիւն չի սակաւի, սուրբ Յովհաննէս, շատ կու մնար,
Սուրբ Յովհաննէս մեծ ՚ւ ահագին, որ ի մեծէն փառօք լցար,
Մեղաւոր եմ եւ անարժան, Աստուած ողորմած, բարերար:
Շնորհօք լի ես փառաւոր, այլ սուրբ չկայ քեզ պարապար,

Արքայ քահանայի տոհմէն, դու եւ ազատ ես անպատճառ,
Հայրդ է Զաքարիայ քահանայ, Եղիսաբէթ մօրէն ծնար,
Երսուն տարի ի Փարան լեռն հետ հրեշտակաց կերակրեցար,
Ամէն ցաւոց բժիշկ ես դու, ով որ հայիս, կեղնի ճարտար,
Միտքն կանես որդոր աղբիւր, վիրավոր ես, մէկ դին ազար:

Քաջ եւ արի վարպետ ես դու, զիս կարդացուր, որ տամ համար,
Զսիրտս արա թուխտ, զարունս` թանաք, զլեզուս` գրիչ, զբերանս` կաղմար,
Զհոգիս` ցանկող, զմարմինս` տեսող, զմիտքս` մկրատ, զխելքս` փարկալ,
Որ բոլորիմ զբանդ ու ասիմ, չերթամ մնամ հում ու տկար:
Զգովանքդ ասի, յառաջ եկի ի մէջն ծովու քան զնաւավար,

Եկաւ հասաւ ջուրն ի բերանս, խիստ տարակուս եմ եւ շիւար,
Ոտքս կառնէ խորունկ բանի, կու զարհուրիմ, չեմ իշխնար,
Երազով խօ՛ս, սուրբ Յովհաննէս, ամէնեւին մի՛ վախենար:
Զինչ պարգեւէր Տէրն ու տըւեր, արէկ ի մօտս, զիմ ուխտն կալ:
Եօթ խորհրդաւոր անուն ունիս, ամէն անունդ է ակն ու գոհար:

Զայս է անունդ քեզ կասեմ, որ ամէն մարդ չի հասկընար,
Զքո անունդ ուրիշեւուրիշ կարդամ, մէկ մէկու տամ համար:
Առաջի անունդ էր Մարգարէ, որ յարգանդէ խոնարհեցար,
Մարդեղութիւնդ վկայեցիր, դու կատարեալ եւ անկատար,
Ամենեցուն պարգեւ ես դու, ով մէկ կուզէ, կու տաս հազար:

Երկրորդ անունդ է Յովհաննէս, խնդման որդի ու մխիթար,
Աստուածային բաղնիք ես դու, որ բանալով եկիր աշխարհ,
Բացիր զամուլ ծերոյ արգանդն եւ շնորհաւոր որդի ծնար,
Բացից զքո հօր կապած լեզուն, սուրբ Յովհաննէս անվանեցար:
Երրորդ անունդ է Առաքեալ, հետ ընտրելոցն որ ընտրեցար,

Քրիստոս Աստուած քարոզեցիր, հակատացին հարիւր հազար:
Չորրորդ անունդ է Մկրտիչ, հետ Քրիստոսի մկրտեցար,
Քրիստոս եկաւ ի հարաւոյ, դու ի Փարան լեռնէն եկար:
Իջար ի յափն Յորդանանու, հետ Քրիստոսի զիրար գտար,
Աջըդ լուսոյն խոնարհեցաւ, դու Յորդանան յաջէն օրհնար:

Բարձեր զՔրիստոս գիրկդ անարատ, առիր ի Յորդանան մտար,
Աղաւնակերպ իջաւ Հոգին վերայ Քրիստոսի, ուրախացար:
Ափդ ալ առար զջուրն ու լցիր, զօրհնեալ հոգին հոն խօսեցար
Նախ հայրական ձայն ի յերկնից յերկիրս եկաւ, ուրախացար,
Ափ՚մ ալ առար զջուր ու լցիր, օրհնեալ հոգին հոն խօսեցար:

Քրիստոս որդին ի գիրկդ առիր, ի յարգանդէ վկայեցար,
Ափ՚մ ալ առար զջուրն ու լցիր, ասիր` Օրհնեալ Յիսուս արդար:
Քրիստոս գրկիդ մկրտեցիր, յերրորդութենէն մկրտեցար,
Երրորդութիւն ի քեզ բազմաւ, դու ի աթոռ նմանեցար,
Դու սերոբէ, դու քերոբէ, դու լուսեղէն կամար հաւսար:

Հինգերորդ` Մարտիրոս, դու որ Հէրովդիայ գլխատեցար,
Ճառ ու յասմաւուրքն է գրած` լկտի աղջիկն եղաւ պատճառ,
Հրաշով էհատ պաղն զգլուխ, մարմին գնաց ի ջուր ի վար,
Ծննդենէ մինչեւ գլխատումն, գլխատմանէ մինչեւ ի գանձասար,
Նշանաւոր բան շատ ունիս, որ անխալիս է եւ անհամար:

Վեցերորդ` Աւետիք ես դու, որ ի դժոխքն աւետիս տարար,
Ադամ խնդաց ՚ւ ուրախացաւ ու գոհ էտուր հարիւր հազար:
Հան ես մկրտեցի եկայ զՓրկիչն, որ եկեր աշխարհ,
Սուրբ Յովանու ձայնն որ լսեց, դժոխքն ամէն դղըրդ էառ:
Նայ Սաթայէլ տարակուսեալ ու վայ ետուր իւր միտքն ի վար,

Փոքրիկն եկեր է զայս կանէ, թէ մեծն գայ, կանէ քարեւքար:
Եօթներորդ` Կարապետ ես կու, ամէն սրբոց մէջն ես պայծառ,
Աղ ու համ ես անուշ, ու դեղ ու զարդեր` նախշ ու նիկար:
Դուն Մարգարէ, դու Յովհաննէս, դու Առաքեալ անվանեցար
Դու Մկրտիչ, դու Մարտիրոս, դու Աւետիս աւետարար:

Դու Կարապետ ես Քրիստոսի, որ կատարեցիր զամէնն կար,
Զամէն կարգ դու կատարեցիր, սուրբ Կարապետ անվանեցար:
Դու ես հաքիմ, դու ես ճարահ, դու ես սառաֆ, դու ես սմսար,
Դու ես հայող, դու ես տեսնող, դու ես վարպետ, դու ես մեհմար:
Դու ես բաշխող, դու ես շնորհող, դու ես բանհոգ, դու ես սարքար,

Դու ես տվող, դու ես առնող, դու ես խօճայ, դու ես վարքար,
Դու ես փատշահ, դու ես վազիր, դու ես տպազ, դու ես դաֆթար,
Դու ես շափուղ, դու ես սուտակ, դու ես շահվար… …,
Դու ես խոնարհ, դու ես հնազանդ, դու ես համբեր, դու ես արդար:
Զէհէ պունեաթ, զէհէ աբու, զէհէ պուսաթ, զէհէ փարկար,

Զէհէ թիրեաք, զէհէ ասրար, զէհէ շարպաթ, զէհէ շաքար:
Զէհէ ըռըզ, զէհէ ըռզվան, զէհէ սախի, զէհէ քավսար,
Զէհէ թուպի, զէհէ խրման, զէհէ սալվի, զէհէ սալվար:
Զէհէ զօհալ, վէհէ զօհրայ, զէհէ շէմս, զէհէ ղամար,
Զէհէ ուստատ, զէհէ խաթմի, զէհէ փէժտուր, զէհէ կահվար

Զէհէ վմառեղզ, զէհէ մուշարիղ, զէհէ խուրշուտք, զէհէ խաւար:
Աճամու լեզու շատ գովեցի, նայ ամէն մարդ չի հասկանար,
Հայու լեզւով գովեմ զքեզ, որ հասկանան ամէն հաւսար,
Երկնուց քաղցր ողորմութիւն ցօղաց, յաշխարհս ցրուեցաւ:
Ամէնօրհնեալ Աստուածածին, ամուլ մօրէն լոյս ծագեցար,

Գաբրիէլէ աւետեցար, զՅիսուսն մեզ փրկիչ ծնար,
Սուրբ Յովհաննէս, ամլի որդին քաւոր առար ու հաւնեցար,
Սուրբ աւազանռ զքաւորութիւն ի մէջ դրիր ու տէր կոչեցար:
Ով մեղանչէ սուրբ աւազանին, նա Սաթայէլ է, Բելիար,
Այլ նորայ ո՛չ փրկութիւն կայ եւ ո՛չ դժոխէն ելնելու ճար:

Ով որ պահէ զքաւորութիւն սուրբ ու մաքուր, իստակ, արդար,
Անքուն որդանցն է հեռացեր, ամէն բանէ չի վախենար,
Ով չի պահէ զքաւորութիւն, հետ Քրիստոսի եղեր հակառ,
Յեղուկ եւ վայ նորայ պիսուն, համ իւր տեղն է դառն ու դիժար:
Աշըխ Քօչակ դու Վանեցի, սուրբ Յովաննու իմաստնացար,

Գովար, կնքեր զհերն եւ զսանամերն, յուսով յերկուսն ապաւինար:
Ժամ ծերութեան մի՛ նեղանար, երբ լսելոցդ տկարացար,
Սուրբ Ովաննէս, մէծ մկրտիչ, բարեխօսեաց, առողջացար:
Ով որ ասէ զՀայր մեղան, ողորմիս տայ Քօչակին համար,
Զմաքրումն ի Քրիստոսէն առնու, հետ արդարոց լինի հաւսար:
Բերան՚մ ասէք զՀայր մեղան, սուրբ Կարապետ զձեր մուրատն տար: